69را در تهاجم به كانون فساد در دست گرفت.
امام مجتبى عليه السلام از ويژگى‌هاى والاى اخلاقى بهره‌مند بود. عابد و زاهد بود. هرگاه خداى را ياد مى‌كرد، مى‌گريست و اگر در حضورش از قبر سخن مى‌رفت اشك مى‌ريخت. وقتى از بهشت و دوزخ سخن مى‌گفت چون بى‌گناهان مضطرب مى‌شد و از خدا خواستار بهشت مى‌شد و از آتش بدو پناه مى‌برد.
هنگامى كه وضو مى‌ساخت چهره‌اش زرد مى‌شد و زانوانش به لرزه مى‌افتاد و چون براى نماز برمى‌خاست، زردى رخسار و لرزش زانوانش بيشتر مى‌شد.
حضرت با ابهت و دوست داشتنى بود، هيچ كس او را نديد، جز آن كه تحت تأثير شخصيت وى واقع مى‌شد و هيچ‌كس با او همنشين نشد جز آنكه محبت وى را بر دل گرفت، در نزد تمام مردم محبوب بود و دور و نزديك به وى احترام مى‌گذاشتند. يكى از مظاهر عمومى محبوبيت حضرت، آن بود كه بر در سرايش، در مدينه، فرشى برايش مى‌گستردند و آن حضرت در همانجا مى‌نشست و نيازهاى مردم را برآورده مى‌ساخت و مشكلاتشان را حل مى‌كرد.
هر كس كه از آنجا مى‌گذشت اندكى درنگ مى‌كرد تا سخن آن حضرت را بشنود و چهره‌اش را ببيند و ياد سيماى رسول گرامى اسلام در ذهنش جان گيرد. مردم بسيارى گرداگرد امام عليه السلام را مى‌گرفتند و راه عبور سوارگان گرفته مى‌شد و چون امام از اين امر آگاه مى‌شد برمى‌خاست تا مبادا راه ديگران را بند آورد.