70هيچ كسى پس از رسول خدا صلى الله عليه و آله مانند حسن بن على عليه السلام بر قلۀ شرافت دست نسود. چون آن حضرت به عزم گزاردن حج با پاى پياده راهى مكه مى‌شد، وقتى مردم وى را مى‌ديدند از مركب‌هاى خود فرود مى‌آمدند و در كنار آن حضرت راه مى‌رفتند و تا وقتى وى راه خود را از آنان جدا نمى‌كرد بر مركب‌هاى خود سوار نمى‌شدند.
صفت حلم از بارزترين ويژگى‌هاى امام حسن عليه السلام بود و در اين خصلت بسيار به پيامبر صلى الله عليه و آله شباهت داشت.
آن حضرت در دوران خلافت و امامت خود طوفان‌هاى سياسى و اجتماعى بسيار سهمناكى را تحمل كرد كه اگر اين طوفان‌ها بر كوهى اصابت مى‌كردند آن را از جاى مى‌كندند. آن حضرت در آن شرايط دشوار و حساس، مسؤوليتى سنگين بر دوش داشت و با بردبارى و صبر توانست از عهدۀ تحمل آن برآيد، تا آنجا كه مروان، بدترين دشمنان وى، دربارۀ حلم و بردبارى آن حضرت گفت: حلم او چنان بود كه كوه‌ها با وى برابرى مى‌كرد.
حضرتش مى‌فرمود: اگر دنيا مرا ناخشنود كند شكيبايى پيشه مى‌كنم و هر بلاى ناپايدارى لاجرم پايان مى‌يابد و اگر دنيا مرا خشنود سازد من به شادمانى او خوشحال نمى‌شوم، زيرا هر سرور ناپايدارى، حقير و اندك است.
از فضايل اخلاقى حضرت، سخنورى و ميهمان‌نوازى ايشان را فرا راه دوستدارانش نهاده‌ايم، باشد كه رهروى شايسته و رهپويى وارسته براى آن امام همام باشيم.