107ب) آنها قبور پيامبرانشان را سجدهگاه قرار مىدادند و در برابر آنان خضوع مىكردند.
سياق روايت، همين معناى دوم را مىفهماند. و اگر مراد معناى اوّل باشد، شايسته بود بگويد: «اتّخذوا على قبور أنبيائهم مساجد»، يعنى: «آنان بر قبور پيامبرانشان مسجدهايى ساختند.» همانطور كه در قرآن كريم دربارۀ داستان اصحاب كهف مىفرمايد:
« قٰالَ الَّذِينَ غَلَبُوا عَلىٰ أَمْرِهِمْ لَنَتَّخِذَنَّ عَلَيْهِمْ مَسْجِداً » 1«كسانى كه بر امر آنها غلبه يافتند، گفتند: بر روى آنها مسجدى قرار مىدهيم.»
بديهى است كه معناى سازگار با لعن و نفرين معناى دوم است، نه معناى اوّل.
يهود و نصارى از آن جهت مورد لعن خدا و رسولش هستند كه قبرهاى پيامبرانشان را قبلۀ خويش قرار مىدادند و در برابر آنان سجده مىنمودند؛ مانند سجدۀ بتپرستان در برابر بتها.
بسيارى از انديشمندان اهل سنّت نيز از رواياتى كه ذكر شد همين معناى دوم را استنباط كردهاند.
از بيضاوى نقل شده است: «چون يهود و نصارى به منظور بزرگداشت مقام پيامبران بر قبور آنان سجده مىكردند و قبرها را قبله قرار داده. در نماز به سوى آنها مىايستادند و آنها را بُت قرار مىدادند، پيامبر اسلام مسلمانها را از اين كار منع كرد.
امّا اگر كسى مسجدى در كنار قبر شخص صالحى بسازد و قصدش تبرّك و نزديك شدن به آن شخص باشد، نه تعظيم در برابر قبر و قبله قرار دادن آن، اين كس مشمول وعدۀ عذاب نيست.» 2و سندى بن عبدالهادى در حاشيه بر سنن نسائى مىنويسد: «منظور پيامبر صلى الله عليه و آله اين است كه امّتش را از آنچه يهود و نصارى با قبرهاى پيامبرانشان انجام دادند بر