114حضرت ابراهيم عليه السلام آورده شد و قربانى گرديد و آنها را بر ديوار مقابل درِ كعبه قرار داده بودند نيز عطرآگين مى‌شد. لازم به گفتن است‌كه براساس گفتۀ ازرقى در تاريخ مكه، دو شاخ ياد شده در دوران ساختمان كعبه به وسيلۀ ابن زبير، به هنگامى‌كه قصد داشت آنها را از آنجا بردارد، پودر شد و از بين رفت.
سوختن كعبه در دوران قريش، كه پنج سال پيش از بعثت پيامبر صلى الله عليه و آله (بنابر مشهورترين روايات) صورت گرفت نيز بر اثر آتش يكى از بخوردانها بوده است؛ زيرا زنى از قريش جهت خوشبو كردن كعبه با عود و بخوردان به كنار كعبه رفت. شراره‌اى از بخوردان در پردۀ كعبه قرار گرفته و آن را شعله‌ور ساخت. اين آتش تمامى پرده‌هاى كعبه را، كه يكى بر ديگرى قرار گرفته بود، به آتش كشاند. زبانۀ آتش پرده، به كعبه نيز سرايت كرد و آن را به ويرانه‌اى بدل كرد. از آن پس قريش كعبه را منهدم ساخت و مجدداً آن را به صورتى ثابت و استوار بنا نهاد.
«ازرقى» نيز گفته است: عبداللّٰه بن زبير همه روزه كعبه را به مقدار يك رطل 1 عود و عنبر آغشته مى‌كرد و در روزهاى جمعه مقدار آن را به دو رطل مى‌رساند.
به گفتۀ ازرقى، معاويه از شام پرده‌اى از ديباج و قباطى 2 و حبره 3 براى شيبة بن عثمان فرستاد و براى او نوشت كه پرده‌هاى قبلى كعبه را از روى آن بردارد و پرده‌هاى ارسال شده را برآن قرار دهد و آن را خوشبو سازد. ازرقى مى‌گويد: ديدم كه شيبه كعبه را از پرده‌هاى آن خالى نمود، بطورى‌كه هيچ پوششى بر آن قرار نگرفته بود. آنگاه تمامى ديوارهاى آن را با عود خوشبو كرد و پردۀ ارسال شده از سوى معاويه را بر آن قرار داد.
سپس پرده‌هاى پيشين را بين مردم مكه تقسيم نمود. ابن عباس به هنگام برداشتن پرده‌هاى كعبه در مسجدالحرام حضور داشته است و راوى مى‌گويد خود ديدم كه از اين كار ناراحت نشد و آن را زشت به شمار نياورد.
عطاء بن يسار مى‌گويد: پيش از اين هيچگاه كعبه اين چنين لخت و بدون پرده