18بديهى است، «تسنّن»، به‌معناى پيروى از سنت، قدر مشتركى است ميان همۀ فرق اسلامى، ولى تسنن به‌معنى پذيرش اسلام در قالب خلافت ابوبكر و ديگر خلفا، انديشه‌اى است كه پس از درگذشت پيامبر پديد آمد و زادگاه آن، سقيفۀ بنى‌ساعده و حوادث پس از آن است، بنابراين، تسنّن به اين معنى، فاقدِ اصالت است و در قالب ديگر، يعنى پيروى از سنت پيامبر از ويژگى همۀ فرق اسلامى است.
برادران اهل‌سنت، در فقه، از يكى از چهار فقيه پيروى مى‌كنند ولى در عقايد اشعرى هستند و پيرو آراى امام اشعرى و روشن است كه همۀ اين مذاهبِ فقهى و كلامى، پس از اسلام پديد آمده‌اند.
واصل بن عطا(80 - 130) پايه‌گذار مكتب اعتزال است و امام اشعرى(260 - 324) پايه‌گذار مذهب كلامى.
و شيخ ماتريدى(260 - 331) نيز پايه‌گذار مكتب ماتريدى است و همۀ اين مذاهب، رخدادهايى است كه پس از اسلام پديد آمده‌اند.
و اينك يادآور مى‌شويم كه: فرق جوهرى مكتب تشيع با ديگر مكتب‌ها، آن است كه: تشيع خلافت را ادامۀ وظيفۀ رسالت مى‌داند، پس روشن است كه مانند