85كرده است:
«گاهى توسل به پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله براى گرفتن حاجت براى اين است كه چون او را وسيله‌اى براى درخواست و شفيع نزد پروردگار قرار مى‌دهيم و او هم چون اين مقام را داراست، قدرت انجام دادن آن را دارد كه در حقيقت، درخواست از او به درخواست از خداوند برمى‌گردد، مثل اينكه كسى از پيامبر بخواهد در بهشت همنشين او باشد و قصدش اين باشد كه رسول خدا صلى الله عليه و آله سبب و وسيلۀ هم‌نشينى را فراهم كند.» 1
از آنچه گذشت، درمى‌يابيم كه با توجه به ريشه‌هاى قرآنى، روايى و جواز توسل نزد علماى اهل سنت، توسل مجاز است. حتى نظر فقيهان حنابله هم بر جواز توسل است. براى مثال، ابن قدامه از فقيهان بزرگ حنبلى مى‌نويسد:
«مستحب است هنگام ورود به مسجد پيامبر، با پاى راست داخل شود. آن گاه نزد قبر حضرت بيايد و بگويد: اينك نزد تو آمده‌ام و از گناهان خويش استغفار مى‌كنم. پس تو را نزد خداوند متعال شفيع خود قرار مى‌دهم.» 2
با وجود تأييد شيعيان و بعضى از علماى اهل سنت كه