27
يٌنسى مَلَكَيه مَا كَتَبَا عَلَيهِ مِنَ الذُّنُوبِ وَيُوحِى إلى جَوارِحِهِ اكْتُمِى عَلَيْهِ ذُنُوبَهُ وَيُوحى إلى بِقاعِ الأَرضِ اكتُمى مَا كان يَعْمَلُ عَلَيْكَ مِنَ الذُّنُوبِ فَيَلقىَ اللهَ حينَ يَلْقاهُ وَلَيسَ شَىءٌ يَشهَدُ عَلَيْهِ بِشَىءٍ مِنَ الذُّنُوبِ»؛ 1
«هنگامى كه بنده‌اى از گناهانش توبه كند - [ توبه‌اى كه همۀ گذشته‌اش را جبران نمايد و آينده‌اى پاك براى او تدارك كند، توبه‌اى كه پس از آن به گناه برنگردد و ريشۀ درخت ناپاك گناه را در وجودش بخشكاند ] - با چنين توبه‌اى محبوب خدا مى‌شود، و پروردگار در دنيا و آخرت نسبت به گناهانش پرده پوشى مى‌كند».
معاويۀ بن وهب كه راوى روايت است، مى‌گويد:
به حضرت صادق گفتم: اين پرده پوشى چگونه است؟ حضرت فرمود: همۀ گناهان بنده را كه دو فرشتۀ موكل بر او در حافظۀ خود ثبت كرده‌اند، از يادشان مى‌برد و از صفحۀ ذهنشان محو مى‌كند و به اعضا و جوارح توبه كننده، وحى مى‌رسد كه گناهانش را از او پنهان كنند، و به قطعه‌هاى زمينى كه در آن گناه كرده، وحى مى‌شود كه آنچه گناه بر روى زمين مرتكب شده بر او بپوشانند؛ پس خدا را در حالى ملاقات مى‌كند كه شاهدى بر گناهانش وجود ندارد».