26به اعمالى زشت و ناروا چون: ظلم، ستمكارى، غيبت، تهمت، حرام‌خوارى، فحش و ناسزا، دروغ، بريدن نان مردم، چشم و همچشمى و ... آلوده است،همه را ترك كند،و عزم جدّى و راستين داشته باشد كه در آينده به اين آلودگى‌ها بازنگردد؛ چرا كه توبۀ واقعى، جز پاك‌سازى باطن، ترك اعمال ناروا، پشيمانى از گذشته و عذرخواهى از خدا نيست.

شستشويى كن و آنگه به خرابات خرام تا نگردد ز تو اين دير خراب آلوده

تائب حقيقى و بازگشت كننده به حق بايد علاوه بر اداى حقوق شرعى و الهى، حقّ‌الناس را نيز ادا نمايد.

ناراضيان از خود را، به خصوص اگر پدر و مادر، زن و فرزند و اقوامش باشند،از خود راضى كند كه اين هم، رشته‌اى از توبه و رجوع به حضرت حق است؛ زيرا حضرت حق به انسان فرمان داده كه به پدر و مادر و زن و فرزند و خويشان و اقوام، احسان و نيكى كند و يقيناً بدرفتارى با آنان، سرپيچى از فرمان خدا و معصيت است و توبه از اين معصيت، كرنش در برابر خداست.

دربارۀ آثار «توبۀ حقيقى» از امام صادق(ع) چنين روايت شده است:

«إذا تَابَ العَبْدُ تَوبةً نَصُوحاً أحَبَّهُ اللهُ فَسَتَرَ عَلَيْهِ فِى الدُّنْيا وَالآخِرَةِ فَقُلْتُ وَكَيْفَ يَسْتُرُ عَلَيْه؟ قالَ: