33از پى ظلمت بسى خورشيدها است

هنوز به «دمشقِ شام» وارد نگشت، كه آفتاب خواتينِ زمان، «مهد عليا»، ستر كبرى، ام‌الخاقان، در مقام كفالت چاكر برآمد. إعطاف ¹ او، دعاگو را خالصاً مخلصاً، استطاعت جوار «مدينۀ پيمبر»، و بقاع «بقيع» و جوار حرم داور، و بناى منيع ² داد. اگرچه كفارۀ عصيان بى‌پايان را، چندى گرفتار تب بود. و از سُموم هُموم ³، به انواع مشقّت و تعب ابتلا داشت، ليكن به مصداق «...لَمْ تَكُونُوا بٰالِغِيهِ إِلاّٰ بِشِقِّ الْأَنْفُسِ ... ⁴ همه را سهل مى‌شمرد و به شوق اين كه، اقصى مراتبِ دعاگويىِ وجود اقدس را استقصا كرد.

رنج راحت دان چه [چو] شد مطلب بزرگ

هموم را نشاط مى‌دانست، و سموم را انبساط.

هر كجا باشد شه ما را بساط هست صحرا گر بود سمّ الخِيٰاط ⁵

عزم صادق، علّت ⁶ را به صحّت مبدّل كرد. همين كه به موقع اعمال رسيد، هر غائله ⁷ بود زايل گرديد. عبدِ مجرم، محرم شد و به زمزمۀ لبيك متّرنم ⁸، بعد از غسل به آبِ زمزم و طوفِ حرم، روىِ خاك آلود را، سفيد كرد.

سود بر درگه حقّ روى اميد ساخت فرشِ ره او موى سفيد

«حجرالاسود» را بوسه داد و از عمرِ خود تمتّع برد، در سعى «صفا و مروه»، و درك