24
«أَ وَ لَمْ يَسِيرُوا فِي الْأَرْضِ فَيَنْظُرُوا كَيْفَ كٰانَ عٰاقِبَةُ الَّذِينَ كٰانُوا مِنْ قَبْلِهِمْ ...» 1؛ «آيا در زمين سير نمى‌كنند تا بنگرند كه عاقبت پيشينيانشان چگونه بوده است؟»
امام صادق - ع - فرمود: «در حكمت آل داود آمده است: انسان عاقل را سزد كه جز با سه هدف به مسافرت نرود: 1 - توشه‌اى براى فرداى قيامت برگيرد 2 - مخارج زندگى را تأمين و ترميم نمايد 3 - از راه حلال لذّت ببرد.» 2
گاهى نيز هدف از مسافرت رفع خستگى و افسردگى است. انسان‌هاى خسته از رنج كار و تلاش، با سفر به مناطق مختلف و استفاده از مناظر زيباى طبيعت، خستگى را از تن بدر كرده، براى كار و كوشش بيشتر، آمادگى پيدا مى‌كنند.
پيامبر - ص - فرمود: «مسافرت كنيد تا سالم شويد.» 3
گاهى هم سفر با انگيزۀ ستيز با دشمن و يا حضور يافتن در ديار دوست شكل مى‌گيرد كه سفر به قصد جهاد و حج، پاداش بهشت برين دارد.
امير مؤمنان على - ع - در اين زمينه فرموده است:
«براى مجاهدان راه خدا [ كه به خاطر دفاع از حيثيت و شرف خويش پا به ميدان جهاد مى‌نهند] ، و براى آن كس كه براى انجام حج از خانه بيرون مى‌رود و در بين راه مرگ گريبانش را مى‌گيرد و ... بهشت را ضمانت مى‌كنم.» 4