15بود كه از نگاه عموم مسلمانان، حكومت مركزى آنان دچار ضعف شده بود و اين ضعف، نتيجه تسلط آل بويه بر عرصۀ سياست در عراق بود كه از سال 334/945 با ورود آنان به بغداد آغاز شد. سبب ديگر، گسترش جغرافياى سياسى فاطميان و پيروزى‌هاى سياسى، مذهبى و نظامى آنان در تسلط بر شمال افريقا به ويژه مصر و پس از آن شامات و ضميمه ساختن آن به منطقه تحت نفوذشان بود كه قلمرو نفوذ آنان را تا عراق، يعنى مركز خلافت عباسى گسترش داد.
در جريان حكومت شكر بن ابى الفتوح 1 430 - 453 / 1038 - 1061) وى توانست بر رقباى خود - كه عموزادگانش از آل جعفر بن ابى طالب بودند - فائق آمده 2 و حكومت بر مكه و مدينه را به دست گيرد. اين امر، پس از نبردهاى طولانى ميان او و حاكمان حسينى مدينه محقق شد و او توانست مانند زمان پدرش، اين دو شهر را يكجا در تسلط خود داشته باشد و حجاز را تحت رهبرى خود متحد كند. 3 پس از بازگشت آرامش به