341برو. 1 خوشبويى و تميزى از اخلاق انبياست و براى زيارت اولياى الهى تأكيد بيشترى بر آن شده است.
جنبۀ ديگر «غسل زيارت» به بعد اجتماعى آن مربوط مى‌شود. معمولاً در تجمع‌ها و مسافرت‌ها، ممكن است بدن عرق كند، فضا از نظر بوى بدن و عرق پاها و غبارآلودگى زائران و... ناهنجارى‌هايى داشته باشد كه تحمل آن براى ديگران خوب و خوشايند نباشد. غسل زيارت، گامى براى ايجاد فضاى مطلوب‌تر در اماكن زيارتى و در مجموعه‌هاى زائران است. ادب تشرف به محضر يك شخصيت والا ايجاب مى‌كند كه ديدار كننده با بهترين لباس و نيكوترين وضع و هيأت و با آراستگى كامل برود، تا اداى احترام كرده باشد. غسل پيش از زيارت، تا حدى تأمين كنندۀ اين هدف است و بدون آن نوعى بى‌احترامى مى‌شود.
از امام‌صادق(ع) دربارۀ آيۀ خُذُوا زِينَتَكُمْ عِنْدَ كُلِّ مَسْجِدٍ 2 پرسيدند، فرمود:
«الغُسْلُ عِندَ لِقاءِ كُلِّ إِمامٍ». 3 غسل هنگام ديدار هر امام را مصداقى از آراستگى هنگام عبادت يا حضور در عبادتگاه به شمار آورده است و اين براى زائران درس تميزى و خوشبويى و ادب ظاهرى مى‌دهد.
2. لباس تميز و آراستگى و خوشبويى
پوشيدن جامۀ نو و لباس تميز و استفاده از عطر، از آداب ديگر تشرف به حرم‌هاى مطهر است. در روايات، هم بر «ثوب جديد» تأكيد شده، هم بر «ثوب نظيف» كه مى‌رساند تميزى و تازگى هردو مورد عنايت است. مرحوم فيض كاشانى به نقل از شيخ صدوق، يكى از آداب زيارت قبور ائمه در عراق و خراسان را همين نكته مى‌داند. مثلاً در زيارت سيدالشهداء(ع) مى‌گويد: هرگاه به زيارت آن حضرت رفتى، از كنار فرات غسل كن، لباس‌هاى پاكيزه بپوش و پابرهنه به سوى حرم عزيمت كن. در مورد زيارت