29خداوند فرموده است: مرا ياد كنيد تا من هم به ياد شما باشم فَاذْكُرُونِي أَذْكُرْكُمْ 1.
وقتى مَزور، در خاطر زائر باشد، زائر هم در خاطر مزور است. وقتى انسان به پيامبر و امام معصوم سلام مى‌دهد، جواب مى‌شنود و آنان توجه دارند.
در زيارتنامه‌ها، در موارد متعددى چنين تعبيرى وجود دارد كه: «اَشْهَدُ انَّكَ تَشْهَدُ مَقامى وَتَسْمَعُ كَلامى وَتَرُدُّ سَلامى».
يعنى شهادت مى‌دهم كه تو شاهدِ اين مقام و موقعيت زيارتى من هستى و سخنم را شنيده و سلامم را پاسخ مى‌گويى.
از پيامبر اسلام9 نقل شده است كه:
«خداوند را فرشتگانى است كه در روى زمين مى‌گردند و سلام‌هاى امت مرا به من مى‌رسانند». 2
و در روايت ديگر فرموده است:
«هر كه بر من سلام دهد در جايى از زمين، به من رسانده مى‌شود و اگر كنار قبرم سلام بدهد، مى‌شنوم». 3
و از اين دست، احاديث ديگرى نيز وجود دارد.
وقتى چنين است كه زيارت پيامبر در حالِ مرگ و حيات، يكسان است و آنان در هر دو حال مى‌دانند و مى‌فهمند و پاسخ مى‌دهند، خودِ سلام دادن بر پيامبر و معصومين ديگر چه از دور، چه از نزديك، يك رابطۀ روحى و معنوى است.
شما فكر مى‌كنيد اگر سلام و تحيّت شما را به پيامبر برسانند، پيامبر هيچ نظر لطفى نخواهد داشت؟
سازندگى زيارت از اين ناحيه هم به اين صورت است.
تابيدن بارقه‌اى از توجه اولياء، به زائر، نقش تربيتى عظيمى دارد.