249به تعبير شهيد قاضى طباطبايى:
«...در روزهاى زيارتى، در نجف و يا كربلا و ساير مشاهد مشرفه، اشخاصى كه هميشه در بيابان و صحرا و در اطراف فرات و دجله به كشاورزى و گله‌دارى و دامپرورى و زراعت، اشتغال دارند و كمتر به شهرها آمد و رفت مى‌كنند و اغلب در ايام زيارتى رو به شهر مى‌آورند، از هر طرف، به مشاهد مشرفه، خصوصاً «كربلا» هجوم آورده و در ايام سوگوارى، با شعار عزا و در اعياد، با شعار شادى كه در ميان زنان اعراب عراق مرسوم است، وارد شده و در صحن مقدس و رواق‌هاى حرم مطهر، مسكن كرده و شب و روز، زير آسمان كبود عراق و در سرما و گرما، اطاق نشيمن آنها بوده و مى‌نشينند و مى‌خوابند و زندگى مى‌نمايند، ولى ديده نمى‌شود با آن كثرت و ازدحام، آنها كه براى رفتن به حرم مطهر، به‌جز يك راه باريك از ميان مردم باز بوده، كه يك يا دو نفر به زحمت مى‌توانند از آنجا عبور كنند، در ميانشان نزاعى درگيرد، و شب‌ها، سرهاى خانواده‌اى كه فضاى صحن مطهر و در بعضى از خيابان‌ها مسكن كرده و در موقع خواب، با پاهاى خانوادۀ ديگر چسبيده است، و با آرامش روحى و جسمى كه پياده و اغلب، پابرهنه راه آمده‌اند و خسته و خوابيده‌اند، ابداً كسى با ديگرى به مقام نزاع و گلايه نيامده و جنگ و جدالى به راه نمى‌اندازند، در صورتى كه بر حسب عادت، در آن كثرت جمعيت و ازدحام و ضيق مكان براى سكونت خانواده‌ها، نزاع و اوقات‌تلخى بيشترى درگيرد و براى اشغال مكان با همديگر به مقام جنگ و جدل برخيزند، ولى ابداً از ستيزگى و جدال، آثارى ديده نمى‌شود و اصلاً از آنها دزدى از اشياى ديگر ديده نشده...» 1 (براى رعايت امانت، عين تعبيرات نقل شد).
معنويت و صفا و يكدلى زائران حسين(ع) به‌راستى از كراماتِ آن «ثارالله» عزيز است و شكوه معنوى كربلا در اينگونه روزها، زنده بودن حسين(ع) را آشكارتر نشان مى‌دهد.
«...در ايام اربعين، در عراق، بيشتر از يك ميليون نفوس، با مواكب حسينى، براى زيارت قبر مطهر، وارد كربلا مى‌شوند و اجتماع عظيم محبت‌آميز، مشتمل بر تعارفات مهرانگيز و اتحادآور و مودت‌خيز، فراهم مى‌آيد، و آن شهرستان مقدس، يكپارچه عزا و ناله و ضجّه و نوحه و ندبه، بر سيد مظلومان مى‌گردد و مواكب،