81قرطبى نيز در تفسيرش به مناسبت قرائتى منسوب به ابن‌عباس در تفسير «محدث» نوشته است:
«محدث» (به فتح دال) يعنى «مُلهَم» آن‌كه به درستى و راستى گمان مى‌برد؛ آن‌كه در جانش حق به گونۀ الهام و مكاشفه از ملأ اعلى القا مى‌شود، يا راستى و درستى بر زبانش جارى مى‌شود، يا ملائكه بدون اين‌كه پيامبر باشد، با او سخن مى‌گويند يا چون سخن مى‌گويد و انديشه‌اى ابراز مى‌دارد، درست است و استوار، كه گويا آن سخن بدو عرضه شده است و در جانش از عالم ملكوت الهام شده است... اين جايگاه كرامتى است كه خداوند آن را بر بندگان صالحش كرامت مى‌كند؛ منزلتى است والا از منزلت‌هاى اولياى الهى.» 1
با توجه و تكيه به آنچه آمد و همگنان آن‌ها است كه علامۀ امينى رحمه الله در اثر جاويدانش «الغدير» نوشته است:
«امت اسلامى در اين‌كه در اين امت مانند امت‌هاى پيشين مردمانى خواهند بود «محدَّث» يك داستانند. و بر اين حقيقت آنچه از پيامبر صلى الله عليه و آله در «صحاح» و «مسانيد» فريقين وارد شده است، گواهى است روشن.» 2
سخن قرطبى را پيش‌تر آورديم، كه براساس تفسير وى اين جايگاه كرامتى است الهى، كه خداوند آن را به