47دقت در آيات كريمه نشان مى‌دهد كه سخن از «برائت قلبى» نيست. بلكه سخن از «شهادت» و «اعلام برائت» است، چنانكه براى ورود به جرگه مسلمانان، «شهادت» بر وحدانيت پروردگار و نبوت رسول خاتم صلى الله عليه و آله لازم است «أشهد أن لا اله إلّاالله و أشهد إن محمدا رسول الله » تا همگان بدانند و بشنوند، هم موحدان مطلع شوند و هم ملحدان و مشركان بفهمند.
اگر پيامبران الهى تنها به اثبات خداى خويش اكتفا مى‌كردند و از اظهارنظر دربارۀ خدايان آنان اجتناب مى‌ورزيدند، مورد تعرض و آزار و اذيت مشركان واقع نمى‌شدند. اساس دشمنى آنان با پيامبران، «نفى موجوديت و الوهيت خدايانشان» بود؛ زيرا باطن توحيد كه پيام اصلى انبياست، نفى آنهاست.
پيامبران الهى حتى مجاز به «طلب مغفرت» براى مشركان نيز نبودند؛ چرا كه طلب بخشش از پروردگار عالم درصورتى است كه انسان «عناد ولحاجى» نسبت به خدا و حق و حقيقت نداشته باشد و در صورت برخورد با حق، آن را بپذيرد. قرآن كريم دراين‌باره مى‌فرمايد:
مٰا كٰانَ لِلنَّبِيِّ وَ الَّذِينَ آمَنُوا أَنْ يَسْتَغْفِرُوا