11خانۀ خدا به گواهى احاديث، محاذى عرش الهى است؛ و قلب و دل مؤمن نيز عرش خدا است، با طوافِ كعبه، طواف دل را نبايد از دست نهاد، و هر دو را سزاست پاكيزه نگاهداشت. آنجا كه خداى را اقامتى است. و مقامى كه مىتواند از گنجايشى درخورِ اقامتش برخوردار باشد، قلبى است كه سرشار از ايمان و پاكيزه از هرگونه شوائب و مبرّىٰ از هر نوع آلايش است؛ خداوند متعال مىفرمايد:
«لاٰ يَسَعنى أرضى ولا سَمائى ولكن يسعنى قلب عبدى المؤمن.» 1
«زمين و آسمانم گسترهاش مرا پذيرا نيست و نمىتواند در خود جاى دهد؛ اما قلبِ بندۀ با ايمانم ظرفيت پذيرش مرا دارا است.»
آلودهتنان و قلوبى كه از پلشتيهاى دنياوى و شركمدارى شسته و رُفته نيست، نشايد كه عرش خدا بوده و در مقامى كه محاذى عرش او است درنگى كارساز و اقامتى سعادتآفرين و شقاوتسوز را در پيش گيرد.
قلب سرشار از ايمان، خانۀ خدا است و كعبه نيز خانۀ ويژۀ او است، بايد هر دو را پاكيزه ساخت؛ چون هر دو خانۀ مخصوص خدا است.
ابوايوب خزار از محمد بن مسلم روايت كرده كه از امام صادق عليه السلام در مورد روايتى سؤال كردم كه طى آن آمده است: «خداوند، آدم را به صورت و چهره و سيماى خود آفريده است» فرمود اين صورت، صورتى حادث و مخلوق است؛ صورتى كه خداوند متعال آن را ميان صور و چهرههاى مختلف برگزيده و آن را انتخاب كرده است، لذا آن را به