34اين گرايش به كعبه در انسان، به شرط سلامت فطرت، يك گرايش عادى و معمولى نيست. اين، يك مجذوبيّت خارق‌العاده و مستند به جعل و قرارداد الهى است، و رمزش، همان رمز گرايش و مجذوبيّت مردم به اهل‌بيت پيغمبر صلى الله عليه و آله است كه نتيجۀ دعاى حضرت ابراهيم عليه السلام و اجابت حضرت حق است. حضرت ابراهيم عليه السلام دعا كرد:
فَاجْعَلْ أَفْئِدَةً مِنَ النّٰاسِ تَهْوِي إِلَيْهِمْ. 1
«خدايا: دل‌هاى گروهى از مردم را متوجه آنها ساز.»
بعد از اين‌كه ابراهيم عليه السلام ، به امر خدا، همسرش هاجر و كودك شيرخوارش اسماعيل را، به بيابان خشك و سوزان حجاز آورد و بنا شد كه آنها را در آن صحرا تنها بگذارد و برگردد، دست به دعا برداشت و مناجات كرد:
رَبَّنٰا إِنِّي أَسْكَنْتُ مِنْ ذُرِّيَّتِي بِوٰادٍ غَيْرِ ذِي زَرْعٍ عِنْدَ بَيْتِكَ الْمُحَرَّمِ ، رَبَّنٰا لِيُقِيمُوا الصَّلاٰةَ فَاجْعَلْ أَفْئِدَةً مِنَ النّٰاسِ تَهْوِي إِلَيْهِمْ وَ ارْزُقْهُمْ مِنَ الثَّمَرٰاتِ لَعَلَّهُمْ يَشْكُرُونَ . 2
«پروردگارا! من بعضى از فرزندانم را در سرزمين بى آب و گياهى، در كنار خانه‌اى كه حرم توست، ساكن ساختم تا نماز را برپا دارند. تو دل‌هاى گروهى از مردم را متوجّه آنها ساز، و از ثمرات به آنها روزى ده. باشد كه آنان شكر تو را به جاى آورند.»
چرا بايد پاسداران معنويّت در وادى غير ذى‌زرع اقامت كنند؟
ما چه مى‌دانيم چه مصالحى در كار است؟ و چرا بايد ذريّۀ ابراهيم عليه السلام به حكم خدا، در بيابان غير ذى‌زرع و صحراى دور از مظاهر دنيا، مسكن گزينند؟ آيا براى اين نيست كه آنان، پاسداران معنويّت و روحانيّت جامعۀ انسان و نگاه‌دارندۀ نماز و ذكر خدا و رمز عبوديّت در عالمند؟ از اين رو بايد محيط زندگى‌شان، دور از تجمّل و منظره‌هاى غفلت‌آور دنيايى باشد، تا بتوانند ياد خدا و آخرت را در دل‌ها زنده نگه دارند، رَبَّنٰا