26«شمر يرعش»،حضرموت و دنبالۀ سرزمينهاى شرقىِ آن،زير نفوذ آنان در آمد.و از اين پس حكومتى به نام«تُبّعيان»-(واحد آن تُبَّع مى‌باشد) كه به معناى شاه شاهان بوده و در اصطلاحِ روميان به معناى امپراطور بود -،بوجود آمد.حكومت آنان،بوسيلۀ جانشينانِ آنها،تا سال 525 پس از ميلاد،يعنى به مدّت 630 سال،ادامه يافت و پادشاهان زيادى بر آنها حكومت نمودند. 1
مشهورترين پادشاهان تبعيان،(هدهاد) بوده است كه از سال (374-345) پس از ميلاد حكمرانى كرده است.پس از او«كرب اسعد»در سالهاى (420-385) پس از ميلاد و«حسان بن أسعد»كه بين سالهاى (455-420) ميلادى و«ذونواس»طى سالهاى (525-515) ميلادى،حكومت كرده‌اند.
حكومت«تُبّعيان»از تمدن و فرهنگ ويژه‌اى برخوردار بود آنچنان كه در آن هنگام،سرزمين آنان نزد روميان،به«بلاد عرب سعيده»معروف بود كه عربها به آن،اليمن الخضراء (يمن سرسبز) مى‌گفته‌اند.تمدن و فرهنگ آنان كمتر از تمدن و فرهنگ آشوريان-و ديگر حكومتهايى كه در شمال جزيرة العرب قرار داشت-نبود و گاه مى‌توان گفت،كه پيش از آنها به شمار مى‌آمده است.
اين گستردگى و پيشرفت در نتيجۀ برخورد آنان،با بازرگانانِ هندى،ايرانى، حبشه‌اى،مصرى و سورى بوده است.كشاورزى آنان،آنچنان پيشرفته بوده،كه تمامى سرزمين (محل حكومت) آنها پوشيده از كشتزار،گلستان،باغ و بوستان بوده است.