57دليل اين مدعى نيز روايت معروف در مورد آن سه نفرى است كه در غار محبوس شدند؛ يكى از آنها به‌وسيله برّ والدين به خداوند توسل جست، ديگرى با دورى از فحشا و زشتى - در حالى كه شرايط آن فراهم شده بود - و سومى از طريق حفظ امانت و اداى كامل اموال مودّعه به خداوند توسل پيدا كردند و خداوند آنها را از گرفتارى نجات داد.
اين نوع از توسل را ابن‌تيميه به تفصيل بيان نموده و ادلۀ آن را در كتاب‌هايش خصوصاً در «قاعدة جليلة في التوسل والوسيلة» ذكر نموده است.
مسألۀ مورد اختلاف در توسّل
مورد اختلاف بين مسلمانان آن است كه توسل‌جوينده به‌وسيله‌اى غير از عمل خويش متوسل به خدا شود؛ مانند توسل به افراد و اشخاص مثل اين‌كه بگويد: خدايا! من به‌وسيلۀ پيامبرت به تو متوسل مى‌شوم يا به‌وسيلۀ ابوبكر يا عمر بن خطاب يا عثمان يا على به تو توسل مى‌جويم كه چنين امرى را برخى ممنوع دانسته‌اند.
ما معتقديم كه اين اختلاف شكلى است و جوهرى نمى‌باشد؛ چراكه توسل به شخص و ذات درواقع به عمل انسان برمى‌گردد كه جواز آن نيز مورد اتفاق همۀ مسلمانان است و اگر كسانى كه با سرسختى ممانعت مى‌كنند با ديدۀ بصيرت در اين امر بنگرند مسأله برايشان روشن مى‌شود و