65وجود ندارد كه اميرالمؤمنين عليه السلام عايشه را لمس كرده يا از او حركتى خلاف ادب سرزده باشد. تنها كارى كه اميرالمؤمنين عليه السلام كرده فرمانبرى از پيامبر صلى الله عليه و آله در گزينش جايى براى نشستن بوده است.

جالب آنكه نويسنده حديث را به گونه‌اى ژرف، تحريف كرده است و اين جمله را حذف كرده كه: «و خانه آكنده از مردان بود: پنج تن از نويسندگان وحى و پنج تن از اهل شورىٰ».

نويسنده همچنين اين نكته را حذف كرده كه عايشه، اميرالمؤمنين عليه السلام را رانْد و اوصاف اميرالمؤمنين عليه السلام از زبان پيامبر صلى الله عليه و آله را نيز نياورده است. حال بايد در اين تحريفات درنگ كرد؛ تحريفاتى عمدى كه نشان از بُغض اين مرد نسبت به اميرالمؤمنين عليه السلام دارد.

نويسنده روايتى را به نقل از امام صادق عليه السلام مى‌آورَد كه فرمود:

«اميرالمؤمنين عليه السلام بر منبر بود كه زنى زشت برخاست و به امام عليه السلام گفت:

اين كشندۀ عزيزان است. امام عليه السلام به او نگريست و فرمود: اى زن سليطه، اى پررو، اى بد زبان، اى مرد نما، اى زنى كه چونان ديگر زنان حيض نمى‌شوى و اى زنى كه بر شرمگاهت چيزى آشكار است آويزان» (بحارالانوار، ج 41، ص 293).

نويسنده بر زبان آوردن اين واژگان زشت را از سوى اميرالمؤمنين عليه‌السلام ناپسند مى‌شمرد، يا اينكه امام صادق عليه السلام چنين روايتى را نقل كند.

پاسخ او اين است كه اين روايت نيز سندى ضعيف دارد، زيرا در ميان راويان آن نام «بكّار بن كَرْدَمْ» ديده مى‌شود كه در كتب رجال از او نه ستايشى ديده مى‌شو نه نكوهشى. ديگر در سلسله سند اين حديث