215مى‌چسبانَد، و اين سنّيان هستند كه به شيعيان دشمنى مى‌ورزند و كافرشان مى‌دانند و رافضيشان مى‌خوانند و لذا ريختن خون ايشان را روا مى‌دانند و پيوند ازدواج با آنها و خوردن حيوانهايى را كه ايشان سر بريده‌اند حرام مى‌شمارند و گروهى از علماى ايشان بر اين سخن تأكيد دارند.
ابن حجر هيتمى پس از آوردن اين آيه: «مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللّٰهِ وَ الَّذِينَ مَعَهُ أَشِدّٰاءُ عَلَى الْكُفّٰارِ رُحَمٰاءُ بَيْنَهُمْ » 1 تا آنجا كه مى‌فرمايد:
«لِيَغِيظَ بِهِمُ الْكُفّٰارَ» 2، و از اين آيه امام مالك نتيجه مى‌گيرد كه رافضيانى كه به صحابه كينه مى‌ورزند كافر هستند. او مى‌گويد: زيرا صحابه بديشان خشم مى‌ورزند و هر كه صحابه بديشان خشم ورزند كافر است.
او مى‌گويد: «اين نتيجۀ نيكويى است كه ظاهر آيه بدان گواهى مى‌دهد، و سپس شافعى(رض) نيز در اعتقاد به كفر شيعيان با او موافقت مى‌كند و گروهى از پيشوايان آنها نيز با او هم سخن مى‌شوند».
(الصواعق المحرقه ، ص 243).
خلال با سند خود از على بن عبدالصمد روايتى آورده كه مى‌گويد:
«از احمد بن حنبل دربارۀ همسايه‌ام پرسش كردم كه رافضى بود و بر من سلام مى‌داد. پرسيدم كه آيا مى‌توانم پاسخ سلام او را دهم؟ گفت: نه.
اسناد خلال صحيح است» (كتاب السنه ، ج 3، ص 493).