119 مُحْصِنِينَ غَيْرَ مُسٰافِحِينَ » ¹ آن است كه با اموال خود تا چهار زن بگيريد و از كنيزكان هر چه خواستيد از طريق شرعى بستانيد، و به همين سبب مى‌فرمايد: «مُحْصِنِينَ غَيْرَ مُسٰافِحِينَ » (تفسير القرآن العظيم، ج 1، ص 474).

نويسنده در حرمت متعه به آيه استدلال مى‌كند كه: «وَ لْيَسْتَعْفِفِ الَّذِينَ لاٰ يَجِدُونَ نِكٰاحاً حَتّٰى يُغْنِيَهُمُ اللّٰهُ مِنْ فَضْلِهِ » ²، به اين اعتبار كه اگر كسى به سبب تنگدستى نتوانست ازدواج شرعى كند بايد پاكدامنى در پيش گيرد، شايد كه خداى، او را از فضل خود چندان دهد كه بتواند ازدواج كند، در حالى كه اگر متعه حلال بود ديگر خدا او را به پاكدامنى و انتظار فرمان نمى‌داد تا شايد زمينۀ ازدواج براى او فراهم آيد، بلكه او را به متعه رهنمون مى‌شد.

پاسخ او اين است كه متعه نكاح صحيح است و اين فرمودۀ الهى:

«الّذين لاٰ يَجِدونَ نِكاحاً» كسانى را در بر مى‌گيرد كه نه امكان نكاح دائم دارند نه امكان نكاح متعه، و همان گونه كه نكاح دائم نياز به بذل مال دارد نكاح متعه نيز چنين است، و هر كه امكان متعه داشته باشد از كسانى شمرده مى‌شود كه راهى براى نكاح دارند و ديگر دعوت او به شكيبايى و پاكدامنى وجهى ندارد.