51به هر حال توجه مستقل ما در طلب حوايج و دفع مشكلات نسبت به ذات يگانه پروردگار همچنان محفوظ است. همانطور كه در قرآن مجيد آمده است يٰا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اتَّقُوا اللّٰهَ وَ ابْتَغُوا إِلَيْهِ الْوَسِيلَةَ ؛ اى اهل ايمان تقواى خدا را پيشه كنيد و با «وسيله» به درگاه با عظمت پروردگار برويد 1».
از آنجايى كه شيعيان، آل محمد سلام اللّٰه عليهم اجمعين را عباد اللّٰه الصالحين و واسطه فيض از مبدأ فياض مى‌دانند، بنابراين توسل به آن‌ها را بر حسب دستور رسول گرامى اسلام لازم مى‌دانند. براى صحت اين ادعا نيز مى‌توان به علماى اهل سنت، نظير ابن ابى‌الحديد معتزلى استناد نمود. او در جلد چهارم شرح نهج البلاغه خود، خطبه حضرت زهرا عليها السلام درباره غصب فدك در حضور مهاجر و انصار را چنين نقل مى‌كند:
«خدايى را حمد مى‌كنم كه از پرتو نور عظمتش اهل آسمان‌ها و زمين بندگى مى‌كنند و هدف تمام وسايل، ذات اقدس اوست و ما در ميان خلق «وسيله» هستيم 2».
«حديث ثقلين» دليل محكم و مطمئن ديگرى مبنى بر جواز توسل و تمسك به آل محمد و اهل‌بيت رسالت است كه حتى جماعت اهل سنت، مثل ابن حجر مكى در صواعق محرقه صحت آن را تأييد مى‌كنند. رسول گرامى اسلام صلى الله عليه و آله در اين حديث مى‌فرمايد: «به درستى كه در ميان شما دو چيز گرانبها مى‌گذارم. يكى از آن‌ها كتاب خدا (قرآن مجيد) و ديگرى اهل‌بيت من است. پس هر كس كه به آن‌ها توسل و تمسك جويد، قطعاً نجات خواهد يافت. هر كس از آن دورى نمايد به تحقيق هلاك خواهد شد، و پس از من، هر كس كه توسل و تمسك به آن‌ها جويد هرگز گمراه نخواهد شد 3».