50يكديگرند. نيت نذر مانند بقيه عبادات بايد براى خاطر خدا و رضايت او باشد. اين نكات در تمام رساله‌هاى عمليه فقهاى شيعه به وضوح آمده است. بنابراين در اداى نذر، نيت براى غير خدا حتى نيت پيغمبر و امامان و آل محمد متصور نبوده و باطل كننده نذر است.
از آنجايى كه تمام شيعيان بر اين اعتقادند كه اگر كسى «آل محمد» را خداى خود يا آن‌ها را شريك در ذات و صفات و افعال خدا بداند، قطعاً مشرك است پس نيت آن‌ها نمى‌تواند براى غير خدا باشد.
اما شرط دوم كه صيغه نذر باشد متمم شرط دوم و تثبيت كننده شرط اول است.
بدين معنا كه نذر كننده بايد در موقع نذر صيغه بخواند و چنانچه نام خدا در آن صيغه نباشد صيغه نذر جارى نمى‌شود. مثلاً كسى كه روزه نذر مى‌كند بايد بگويد: «براى خدا روزه مى‌گيرم».
بنابراين شيعيان معتقدند كه هم نيت نذر و هم صيغه نذر هر دو تأكيد بر انجام نذر براى خدا دارند و بايد براى رضاى خدا باشد، ولى نذر كننده در مصرف نذر خود مختار است. مثلاً نذر مى‌كند كه گوسفندى را براى خدا در حرم فلان امام يا امامزاده بكشد. حال مى‌تواند آن را به فقرا بدهد يا اطعام كند و يا به هيئت و عزاداران آن امام و امام زاده بدهد.
يا مثلاً نذر مى‌كند تا پول يا لباسى را به اهالى يا فقرا يا عالم يا سيدى از اولاد رسول‌اللّٰه بدهد. چون هم نيت و هم صيغه نذر هر دو تأكيد بر انجام نذر براى خدا دارند، لذا هيچ اشكالى بر آن وارد نيست. حال اگر بعضى افراد از اين اصل عدول نمايند، نمى‌توان عمل آن‌ها را به كل شيعيان تعميم داد و اصول مسلم شيعه را خدشه دار نمود.
3 . اگر از شيعيان عبارات و اصطلاحاتى چو «يا على ادركنى»، «يا حسين ادركنى» و «يا مهدى ادركنى» شنيده مى‌شود، معناى آن «يا على اللّٰه ادركنى»، «يا حسين اللّٰه ادركنى» و «يا مهدى اللّٰه ادركنى» نيست، بلكه چون دنيا دار اسباب است 1 و شيعيان آن خاندان جليل القدر را وسيله و اسباب نجات مى‌دانند، لذا به وسيله آن‌ها به خداى متعال توجه مى‌جويند.