٧
پيشگفتار
در دنياى آراء و انديشه‌ها، هر فكر و ايده‌اى با نقد و تشكيك انديشمندان و صاحب‌نظران استقبال و مشايعت مى‌شود. در اين ميان گزاره‌ها و گزينه‌هايى ماندگارترند كه با رويكردى عقلى و منطقى از عهده پاسخگويى به همه ايرادات و شبهات برآيند. امّا همه راهها به اين جا ختم نمى‌شود. اثبات حقّانيت يك مكتب از طريق پاسخگويى متقن و مستدل به نقدها و شبهات، به همان اندازه كه موجب مانايى و جاودانگى و گرايش دلهاى جستجوگر و حقيقت‌جو مى‌شود، سنگواره‌هاى متصلب و متعصب را به واكنش و مقابله وامى‌دارد. بى‌جهت نيست كه آموزه‌هاى وحيانى و آيات قرآنى در جاهاى مختلف نسبت به اختلاف و درگيرى پس از روشن شدن حقايق همواره هشدار داده است. ١ طبيعى‌ترين و متداول‌ترين رفتارى كه پس از ناكامى و ناتوانى در بحث و جدل از اين سنگواره‌هاى انسانى سرمى‌زند، چنگ‌اندازى به چهره رقيب با حربۀ «تحريف و افترا» است. فرهنگ سترگ تشيّع نيز در طول تاريخ بلند خود، از اين تعاملات و تهاجمات بى‌نصيب نمانده است. پس از آن‌كه در مواجهه و رويارويى با سيل عظيم سؤالات، ايرادات و شبهات ملل و نحل مختلف، آفتاب معارف تشيّع و اسلام ناب محمّدى صلى الله عليه و آله بر آمد و سحر ساحران را باطل و نخ نما نمود، تازه نوبت به دروغ پراكنى‌ها و
