١٢
-عن رفاعة بن موسى قال: «سألت أبا عبدالله(ع) عن رجلٍ به بطن و وَجَعٌ شديد يدخل مكه حلالا؟ قال: لايدخلها إلّامُحرماً». ١
رفاعه مى‌گويد: «از امام صادق درباره شخصى كه ناراحتى شكم و درد شديد دارد پرسيدم، آيا مى‌تواند بدون احرام وارد مكه شود»؟ فرمود: «داخل نشود مگر در حال احرام».
-عن رفاعة بن موسى عن أبي عبدالله قال: «سألتُهُ عن الرّجل يَعرض له المرض الشديد قبل أن يدخل مكة، قال: لايدخلها إلا بأحرامٍ». ٢
رفاعه از امام صادق نقل مى‌كند كه از او درباره شخصى كه پيش از ورود به مكه، مرض شديدى بر وى عارض مى‌شود، پرسيدم فرمود: «وارد مكه نشود مگر با احرام».
در اين دو روايت - كه ظاهراً يك روايت با دو سند و متن است - براى مريض اجازه داده نمى‌شود كه بدون احرام وارد مكه شود.
شيخ حر عاملى براى جمع ميان اين روايت و رواياتى كه قبلاً خوانديم فرموده است: «اين روايات حمل بر استحباب مى‌شود؛ يعنى مريض و مبطون، هرچند مجازند كه بدون احرام وارد مكه شوند، اما مستحب است كه به هرحال با حال احرام وارد شوند».
در ذيلى كه بر روايت اول رفاعه در مدارك الاحكام آمده، ولى در وسائل نيامده است اين جمله اضافه شده است كه قال: «و يحرمون عنه» ٣؛ «از طرف مريض، احرام بسته شود». طبق اين ذيل، درست است كه مريض و مبطون مجاز هستند بدون احرام وارد شوند، ولى بايد نايب بگيرند و از طرف آنها كسى ديگرى احرام ببندد. ولى با توجه به مجموع روايات، به‌خصوص رواياتى كه مريض و مبطون را از اين حكم استثنا كرده، قول به استحباب احرام براى آنها قول اقربى است و نيابت گرفتن لازم نيست؛ به‌خصوص اينكه اصل حكم، حكمى بر خلاف اصل است كه به قدر متيقن بسنده مى‌شود.
