31پيامبر(ص) در شأن آنان فرمود بهشت مشتاق ديدارشان است. 1
اما شكل‌گيرى اصول و چارچوب‌هاى تشيع در مقام مذهب و مكتب فقهى را بايد در سال‌هاى پس از رحلت پيامبر(ص) جست‌وجو كرد. با همين ديدگاه است كه برخى پژوهشگران، موضع‌گيرى امام على(ع) را در شوراى شش نفره عمر، يعنى نپذيرفتن پيروى از رويه شيخين و عمل كردن فقط براساس قرآن و سنت و اجتهاد خود، اساس اختلاف ميان نظريه تشيع و تسنن دانسته‌اند. فقهاى شيعه نيز با استناد به همين رفتار على بن ابى‌طالب(ع)، راه و روش سه خليفه نخست را مردود شمرده‌اند. درواقع از اين حركت امام، ناسازگارى عقيده ايشان با عملكرد خلفاى پيشين به دست مى‌آيد و مهم‌ترين و قديمى‌ترين ديدگاه تلقى شده كه سرانجام اسباب پيدايش دو مكتب فقهى تشيع و تسنن را فراهم آورده است. 2