16كاروانسراى ماهيدشت كرمانشاه بود. هر منزل تا منزل ديگرى، بيش از 20 تا 30 كيلومتر فاصله نداشت كه اين مسافت، كاملاً با فاصله كاروانسرا تطبيق مى‌كرد.
كاروانسراها، از روزگار كهن، تغيير چندانى در شيوه ساخت و معمارى خويش نداشته‌اند. اساس سازه‌اى آنها شامل ايجاد باره‌بندها و اطاق‌هايى است كه پيرامون حياط محصور ساخته شده‌اند. تقريباً در همه كاروانسراها، اطراف يك فضاى باز(حياط مركزى) تعدادى فضاى مستقل به عنوان غرفه يا اطاق وجود دارد كه در پشت اين غرفه‌ها نيز فضاى تالارمانندى براى نگهدارى چهارپايان و احشام تعبيه شده است و تمام اين مجموعه به وسيله ديوارها و برج‌هاى بلندى كه به منظور تأمين امنيت ايجاد شده‌اند، محصور گشته است. براى رفت‌وآمد و تأمين امنيت داخلى و خارجى، مناسب‌ترين راه‌حل، ايجاد تنها يك ورودى است.
اما مسئله ديگرى كه اهميت بسيارى داشت، ايجاد امنيت در اين مسير بود كه دولت قاجار، راهكارهايى براى اين امر داشت. براى مسافران دولتى و سياحان خارجى، يك گذرنامه انسانى همراه كاروان، فرستاده مى‌شد كه به وسيله مهر دولتى، مهر شده بود تا نشان مصونيت باشد. البته بيشتر اين كاروان‌هاى دولتى، اسلحه داشتند و در صورتى كه مورد حمله راهزنان قرار مى‌گرفتند، به‌خوبى مى‌توانستند از خود دفاع كنند. در مناطقى كه اهميت بالايى داشت، از قراسواران خاص و توانمند استقاده مى‌شد. اين محافظان نظامى با اين خصوصيات در دوره «ناصرالدين شاه» مشاهده شده بود. از كارهاى ديگر دولت قاجار، گماشتن سرباز در گردنه‌ها بود. براى مثال در گردنه اسدآباد - كه تمام مسافران مسير عتبات