269 سوى داعى مطلق فرقه بهره (اسماعيليان مستعلوى) است، اين زيارتگاه محل دفن دو امام عبدالله و احمد دانسته شده است.
مسجد هفت محراب داراى پيشينه‌اى طولانى است. محل مسجد در دوره «هلنيستى»، معبدى براى پرستش زئوس، از خدايان يونان باستان بود. در دوره روم به معبد ژوپيتر (خداى خدايان روميان باستان) و در دوره بيزانس، به كليساى جامع مسيحيان تبديل شد. در دوره حضور اسماعيليان نخستين در شهر سلميه، در اواخر قرن دوم يا قرن سوم هجرى، به مسجد تبديل شد. 1 هنوز هم روى برخى از ستون‌هاى سنگى موجود در مسجد، نقوش صليب كه از آثار دوره مسيحيت بوده، باقى مانده است.
براساس كتيبه قديمى سردر زيارتگاه، در سال 481ه .ق، امير خلف بن ملاعَب (متوفاى 499 ه .ق) بر قبر امام يا امامان مدفون در اين مكان، در غرب مسجد، گنبدى بنا كرد. گفته شده كه اين گنبد در آن زمان، داراى پوششى از طلاى خالص بوده است؛ به‌طورى‌كه در هنگام غروب آفتاب، از قله كوه «بلعاس» 2 نيز قابل رؤيت بوده است. 3
در قرون اخير به مسجد هفت محراب، بى‌توجهى شد تا اينكه به ويرانه تبديل گرديد. اما با تلاش محمد برهان‌الدين، داعى مطلق فرقه اسماعيليان بهره، و پس از موافقت دولت سوريه و با همكارى وزارت اوقاف و نظارت مديريت آثار اين كشور، مسجد و زيارتگاه بازسازى، و در سال 1414ه .ق افتتاح شد. اين موضوع در كتيبه سنگى ديوار مسجد، ثبت شده است.