248بود. ¹ اما امروزه از سرنوشت اين سنگ نيز اطلاعى در دست نيست.

«سلطان مراد ميرزا حسام‌السلطنه»، كه در ماه صفر 1298ه .ق از دمشق بازديد كرده، آشكارا از وجود ضريحى براى سر امام حسين(ع) در داخل زيارتگاه حضرت رقيه سخن گفته است. او در توصيف زيارتگاه نوشته است:

از در كه داخل مى‌شوند، دالان مختصرى دارد. بعد از آن فضاى مسقّفى كه حوضچه در ميان آن است، و بعد از آن مسجدى است كه تقريباً شش ذرع طول و پنج ذرع عرض آن است. از در كه داخل مسجد مى‌شوند، در سمت يمين آن كه سمت جنوب است، ضريح مستطيلى است كه از چوب ساخته‌اند و متصل به ديوار است. تقريباً دو ذرع طول و يك ذرع عرض آن است. گويند اين مسجد، همان خرابه‌اى بوده است كه اهل‌بيت را در آنجا جا داده‌اند و اين ضريح، در محلى است كه سر مبارك حضرت سيدالشهدا(ع) را به خرابه آورده، در آنجا گذارده‌اند و بالاتر از ضريح محراب است و بالاتر از محراب منفذ مربّعى است. گويند قبر فرنگى كه در مجلس يزيد بوده و كشته شده است، در آنجاست و در سمت شرقى مسجد، سكويى است كه در عرض مسجد واقع است و در زاويه سمت شمالى درى است كه از آن در، داخل بقعه مباركه مى‌شوند. بقعه مربعى است، چندان وسيع نيست. بر ضريح مبارك جامه زرى زمينه گلى پوشانيده‌اند و در آن طرف ضريح قبرى است، روى آن جامه ماهوت سياه پوشانيده‌اند. اعتقاد اهل آنجا اين است كه دست‌هاى مبارك حضرت عباس(ع) در آنجا مدفون است. ²

ميرزا على‌خان امين‌الدوله، در سفرنامه خود از سال 1316ه .ق، در شرح زيارت خود از حضرت رقيه، چنين مى‌نويسد: