247همچنين «داوود بن ابراهيم صندوق»، شاعر شيعه دمشقى نيز قصيده‌اى در اين‌باره سروده است كه بيت حاوى مادّه تاريخ آن چنين است:
مقامهم في العلى نادى مؤرخه
«العرش ارجاه والكرسي معلمه» 1
در سال 1343ه .ق، كامل و محمدعلى آل نظام، از شيعيان دمشق، بناى زيارتگاه را با هزينه خود بازسازى كردند. 2
بناى زيارتگاه حضرت رقيه(عليها السلام) در گذشته، شامل اتاقى بوده كه قبر ميان آن قرار داشته است. (تصوير 129) مسجد كوچكى نيز در مجاورت آن وجود داشته و مساحت بنا در مجموع از 60 مترمربع فراتر نمى‌رفته است. 3
در بسيارى از سفرنامه‌هاى حج ايرانيان در دوره قاجار، توصيف خوبى از زيارتگاه حضرت رقيه ارائه شده است. البته در تعدادى از اين سفرنامه‌ها به وجود قبور ديگرى داخل زيارتگاه، همچون محل دفن دست‌هاى حضرت ابوالفضل عباس 4 و قبر فرد فرنگى كه در مجلس يزيد كشته شده 5، اشاره گرديده كه در منابع محلى شام و سوريه، اعم از قديم يا جديد، هيچ‌گونه اشاره‌اى به اين قبور نشده است و در حال حاضر نيز نشانى از آنها يافت نمى‌شود. به عقيده نگارنده، شايد چنين باورهايى، تنها ميان ايرانيان يا شيعيان آن دوره رواج داشته است.
همچنين محمد اسعد طلس به وجود سنگ حاوى قدمگاه پيامبر (ص) در اين زيارتگاه اشاره كرده است 6 كه گويا از «مدرسۀ مجاهديه» (واقع در شمال آن) به اينجا منتقل شده