36سنى، معمولاً در اعمال سلطه خود بر كردها و محدودكردن حوزه مانور آنها در زمينه‌هايى چون حقوق فرهنگى، زبانى و تمركززدايى، موفق عمل كردند. اين امر به‌طور طبيعى، بر ميزان سرخوردگى كردها افزود و از عوامل عمده نارضايتى و بى‌ثباتى، و در نتيجه دشمنى و خشونت باقى ماند. 1
آخرين دور از مجموعه جنگ‌هاى بين دولت مركزى و كردها در جريان جنگ ايران و عراق روى داد، و در دو سال 1987 و 1988م سركوب شديد كردها با استفاده از سلاح شيميايى دنبال شد. گفته مى‌شود كه در جريان اين دور از سركوب‌ها كه در چارچوب عملياتى به نام «الانفال» سازمان‌دهى شده بود، حدود صد هزار كرد عراقى كشته شدند 2؛ ولى خود كردها، شمار تلفات را در اين عمليات، صدها هزار نفر ذكر مى‌كنند. 3 سركوب كردها با استفاده از سلاح‌هاى شيميايى، در فاجعه حلبچه در عمليات انفال 1987 و 1988م افزون بر تهاجم‌هاى ديگر، تأثير عميقى بر اذهان كردهاى عراقى به‌جاى گذاشت.
تلاش براى عربى‌كردن كردستان عراق، از طريق تصفيه قومى و جابه‌جايى اجبارى جمعيت، روش ديگر سياست دولت درباره كردهاى عراق بود كه به شكل‌هاى مختلف در سراسر تاريخ عراق جريان داشت و در دوره صدام‌حسين به اوج خود رسيد. به اعتقاد كردهاى عراق، در چارچوب اين سياست، نزديك به يك ميليون كُرد از خانه‌هاى خود در