36با سيدالشهدا (عليه السلام) ياد شده است. دينورى گويد:
با فرا رسيدن شب، حسين (عليه السلام) به همراه دو خواهرش ام‌كلثوم و زينب، و پسر برادرش و برادرانش ابوبكر و جعفر و عباس و ديگر خاندانش كه در مدينه بودند - به جز محمد بن حنفيه كه در مدينه ماند - به سوى مكه به راه افتاد. 1
صدوق دربارۀ كسانى كه با امام حسين (عليه السلام) بيرون رفتند، گويد:
در ميان يازده تن از مردان اصحابش و خانواده‌اش رهسپار مكه شد؛ از جمله: ابوبكر بن على و محمد بن على و عثمان بن على و عباس بن على و عبدالله بن مسلم بن عقيل و على بن حسين اكبر و على بن حسين اصغر. 2
شيخ مفيد گويد:
در همان شب كه شب يك‌شنبه بود، دو روز مانده از ماه رجب، به اتفاق فرزندان و برادران و برادرزادگان و اكثر خانواده‌اش - جز محمد بن حنفيه - رو به سوى مكه نهاد. 3
همراه شدن با امام حسين (عليه السلام) در چنان سفر و هجرت مقدسى، در سايه عنايت امام عصر (عليه السلام) ، يكى از افتخارات عباس است، و اين نبود مگر به واسطۀ يك عزم و ارادۀ جدّى و جدا از احساسات بشرى و گرايش‌هاى دنيايى. تمام آنچه در موقعيت‌هاى عظيم در معركۀ كربلا از او به ظهور رسيد، گواه اين حقيقت است.
3. سرسپردگى و اطاعت
جناب عباس (عليه السلام) چه آن‌گاه كه در كاروان امام حسين (عليه السلام) از مدينه به مكه و سپس از آن‌جا به سوى كربلا در حركت بود، و چه آن زمانى كه در كربلا آن مسئوليت خطير را عهده‌دار مى‌شود، در همۀ اين صحنه‌ها ديده نشد كه از اطاعت امام خود سرپيچى كند و با وجود طولانى بودن مسير، از پاسخ گفتن به نداى او سر باز زند. حاضر شدن در حماسۀ عاشورا و سپرى كردن روزهاى پرحادثۀ آن در كنار امام حسين (عليه السلام) و قيام به اوامر ايشان تا لحظۀ شهادت، همه دليل بر تسليم محض بودن و اطاعت بى‌چون و چراى اوست. رفتار عباس در كربلا يكسره بيان‌گر اين حقيقت است؛ چنان‌كه امام (عليه السلام) براى مشكل‌ترين و خطرناك‌ترين مسئوليت‌ها، او را برمى‌گزيند و عباس به عالى‌ترين شكل آنها را انجام مى‌دهد.