403سپس حضرت در ادامه مى‌فرمايد:
«وَلا تَتَّخِذُهُ وَطناً» . 1
عبارت «وَ لا تَتَّخِذْهُ وَطَنَاً» يكى از اين چند معنا را دارد:
1. زيارتت را طول مده تا نسبت به امام قلبت قسى نشود و شأن امام در نظرت پايين نيايد و شوق زيارت در درونت زنده بماند.
2. رعايت شرايط تقيه را بنما و آن‌جا نمان و بازگرد (همان‌طور كه در بيشتر دوران‌ها شرايط تقيه حاكم بوده است) .
3. براى رعايت احترام و ادب، كمتر در ساحت امام (ع) توقّف كن. شخص مقيم چه‌بسا غالباً در رعايت آداب مسامحه مى‌كند و شوق و اشتياقش به واسطه مكث طولانى پيش امام كم مى‌شود.
4. شايد مراد از «اتّخاذ وطن» ، توقّف نزد قبر شريف باشد، نه حوالى و اطراف آن. 2
اين روايت و امثال آن، منافاتى با استحباب اسكان يافتن در سرزمين كربلا ندارد. 3
روايت چهارم
امام صادق (ع) مى‌فرمايد: يكى از محبوب‌ترين عبادات نزد خدا زيارت قبر حسين (ع) است. 4
وقتى انفاس و ارواح قدسى انبياء و ائمه (عليهم السلام) از بدن‌هاى شريفشان جدا شده و به عالم بالا مى‌رود، در نهايت سيطره و تسلّط بر اين عالم قرار مى‌گيرد و امور اين عالم نزد ايشان كاملاً روشن و هويداست و هيچ چيز بر ايشان مخفى نيست و مى‌توانند بر اين عالم تأثير و تصرف داشته باشند. آنان به احوال هر كس كه در مقابر ايشان حاضر مى‌شود، آگاهند و گاهى در مراقد خويش حاضر مى‌شوند. آنان زنده‌اند و نزد پروردگار روزى مى‌خورند و به آنچه خداوند به ايشان تفضّل فرموده، راضى‌اند. بركات تضرّع و توسّل ايشان نزد پروردگار، بر زائرينشان باريدن مى‌گيرد. آنان براى زائرين قبورشان طلب مغفرت مى‌كنند و برآورده شدن حاجاتشان را از خداوند درخواست مى‌كنند.
سرّ زيارت پيامبر (ص) و ائمه (عليهم السلام) همين است و اين جدا از فوايدى است كه بر خود زيارت اين بزرگان مترتب است. زيارت اين معصومين (ع) به منزله احسان به ايشان و لبيك گفتن به دعوت آنان است. همچنين موجب سرور و شادى آنها شده و در ضمن، به