120
نام‌گذارى
المقتل: محل النحر، المنحر، المذبح كه به معناى قتلگاه و مكانى است كه امام حسين (ع) در آخرين لحظات در آن‌جا، از اسب بر زمين افتاد و در آن مكان به شهادت رسيد. گويا قتلگاه نسبت به بخش‌هاى ديگر سرزمين كربلا، پايين‌تر بوده است و به همين علت در محاورۀ فارسى، به گودى قتلگاه مشهور است.
امام در قتلگاه
امام با بسيارى جراحات، درنگى كرد و صالح بن وهب، نيزه‌اى به آن حضرت زد و سيد شهيدان با سمت راست صورت از اسب بر زمين افتاد؛ در حالى‌كه اين ذكر را زمزمه مى‌كرد: «بسم الله و بالله و على ملة رسول الله» . زينب در آن حال، از خيمه خارج شد. او كه ناظر اين صحنه بود، به قدرى برايش سخت و دردناك بود كه فرمود:
«ليت السّماء اطبقت على الارض؛ اى كاش آسمان بر زمين فرود مى‌آمد» . 1
دشمنان امام را محاصره كردند و شمر در ميان مردم فرياد زد: واى بر شما! چرا به اين مرد نگاه مى‌كنيد. او را بكشيد! در آن حال، آنان از هر سو به امام حمله‌ور شدند. زرعة بن شريك به كف دست چپ و گردن حضرت ضربه زد؛ به‌طورى كه امام با سختى و مشقت برخاست و دوباره با صورت مبارك بر زمين افتاد. در آن حال سنان بن انس به سويش حمله كرد و با نيزه بر شانۀ امام زد و آن را بيرون آورده، باز در استخوان‌هاى سينۀ امام فرو برد و