108

مقدمه

تشكيل همايش بيت المقدس به دور از تعصبّ‌هاى قومى، زبانى و نژادى و پيرامون محور وحدت، يعنى اسلام، موجب وحدت ملّت‌هاى مسلمان شد. بر پا كنندگان اين همايش، سياست را از ديانت جدا نمى‌دانستند؛ آن هم در زمانى كه جهان شاهد شعار جدايى دين از سياست، توسط استعمارگران شرق و غرب بود.

كشورهاى تحت سلطۀ استعمار، حضور جدّى‌ترى در اين همايش داشتند و نمايندگان ايران، لبنان، عراق، مراكش، هند و مصر و نيز فلسطين كه اساس تأسيس اين همايش براى نجات اين ملت بود، اين معنا را درك كرده بودند كه يك دست، صدا ندارد و بايد دست به دست هم بدهند. وضعّيت نابسامان قدس، انگيزه‌اى براى اين اجتماع بود. آنان مى‌دانستند كه قدس يك شهر عادّى مثل بقيۀ شهرها نيست؛ بلكه به معناى واقعى كلمه، «بيت المقدّس» است و هوّيت اين شهر هوّيت همۀ مسلمانان است و حمايت از قدس، تبديل به شعار مشترك همۀ مسلمين شده است.

همايش بيت المقدس و تشكيل آن، ثمرۀ تلاش شبانه روزى فلسطينى‌ها در توسعه بخشى به جبهۀ ضد استعمارى و تقويت گروه‌هاى مقاومت بود.

حاج امين حسينى ¹در14 / 11 / 1931 م. در مصاحبه با روزنامۀ اهرام مصر گفت: برگزارى اين همايش، در نتيجۀ توجّه فلسطينى‌ها به دو امر است؛ يكى احساس ضعف در برابر طمعكاران به آب و خاكشان و ديگرى لزوم تقويت روابط با همسايگان. ²