35 محدث فقيه و اصولى منتقد شيخالاسلام «تقىالدين سبكى» آگاه سازم. وى در كتاب «شفاء السقام» مىنويسد:
بدان كه توسل به پيامبر(ص) و درخواست شفاعت از او در پيشگاه خداوند، امرى جايز و نيكوست. و اين موضوع براى هر ديندارى روشن است و در عملكرد پيامبران و رسولان الهى و سيره صالحان، عالمان و عوام مسلمانان كارى شناخته شده است. هيچيك از پيروان اديان اين كار را رد نكرده و هيچ زمانى چنين سخنى شنيده نشده بود؛ تا اينكه ابنتيميه در اينباره سخنى گفت كه موجب شبهه براى افراد ضعيف و نادان شد و بدعتى نهاد كه در ديگر دورانها سابقه نداشته است. همين بس كه پيش از ابنتيميه، هيچ عالمى، توسل و يارىخواهى را رد نكرده است. وى با اين سخن، ميان مسلمانان انگشتنما شده است.... اما ديدگاه من اين است كه توسل به پيامبر(ص) در هر زمانى جايز است؛ چه پيش از تولد آن حضرت، چه پس از تولد و در زمان حيات ايشان و خواه پس از رحلت آن حضرت و ورود در برزخ و نيز پس از آن در عرصه قيامت و بهشت. توسل نيز سه نوع است:
نوع اول: آن است كه به پيامبرتوسل جسته شود؛ به اين معنا كه فرد حاجتمند به آن حضرت يا به منزلت او يا به بركت وجود ايشان متوسل مىشود و از خداوند مىخواهد كه حاجت وى را برآورده سازد. اين نوع توسل در هر سه حالت (پيش از تولد، در زمان حيات و نيز پس از رحلت ايشان) جايز است. درباره هر يك از اين حالتها نيز روايتى صحيح وجود دارد.