1) . مسئوليت مرجعيت شيعه پس از فوت آيت‌الله العظمى شيخ مرتضى انصارى بنا بر تكليف بزرگان وقتِ حوزه نجف، بر عهده ميرزاى شيرازى قرار گرفت و در سال 1299ق كه آيت‌الله العظمى سيد حسين كوه‌كمرى آخرين مرجع معاصر وقت درگذشت، به شكل مطلق در وى منحصر گرديد. احسن‌الوديعه، ج1، ص160؛ مكارم‌الآثار، ج3، ص885.

2) . بغيةالراغبين، ج7، ص203؛ نقباء البشر، ج1، ص160.

3) . تكملة امل الآمال، ص105؛ محدث قمى، منتهى‌الآمال، ج2، ص261.

4) . بغيةالراغبين، ج7، ص202. برخى مورخين تاريخ سفر وى به مشهد را سال 1300ق ذكر كرده‌اند (اعيان الشيعه، ج5، ص219) اما مرحوم شرف‌الدين پس از نقل روايت اخير آورده است: «[تاريخ] صحيح همانى است كه ما گفتيم [1301ق]» .

5) . اعيان‌الشيعه، ج5، 219 و ج15، ص23 و 319.

6) . مرحوم شرف‌الدين از آقا شيخ محمدرضا فرزند آيت‌الله شيخ محمدحسين نجفى در هنگام فوت پدر با عنوان فرزندى خردسال ياد كرده (بغيةالراغبين، ج7، ص204) كه نادرست به نظر مى‌رسد؛ زيرا آقا شيخ محمدرضا متولد سال 1287ق و لذا هنگام درگذشت پدر در سنين بيست و يك سالگى بوده است. سيد مصلح‌الدين مهدوى، تاريخ علمى - اجتماعى اصفهان، ج2، ص222.

7) . بغيةالراغبين، ج7، ص203و204.