169كتاب معروف «رياض المسائل» اجازه اجتهاد گرفت. در متن اين اجازه تصريح شده بود كه آقا سيد صدرالدين از چهار سال پيشتر، يعنى از سيزده سالگى، در احكام مجتهد بوده است.
آقا سيد صدرالدين در سال 1226ق به ايران هجرت كرد و پس از يك سال شاگردى در محضر مرحوم ميرزاى قمى در قم، در اصفهان سكونت گزيد. فرزندان وى كه همه در اصفهان به دنيا آمدند، به سبب حُسن شهرت پدر، به «صدر» ، «صدرعاملى» يا «صدرزاده» معروف شدند. همه فرزندان پسر، در اصفهان باقى ماندند، به جز كوچك‌ترين آنها يعنى مرحوم آيت‌الله العظمى سيد اسماعيل صدر (1255-1338ق) ، كه در سال 1281ق مجتهداً براى ادامه تحصيل به عراق رفت و در آن‌جا اقامت گزيد.
وى پس از حدود نيم قرن زندگى و فعاليت مؤثر علمى و مذهبى در شهرهاى نجف، سامرا و كربلا، در سال 1334ق به سبب بيمارى، در كاظمين مستقر شد و در سال 1338 در همان شهر درگذشت و در حرم مطهر امام موسى كاظم (ع) به خاك سپرده شد. چهار فرزند پسر او يعنى آيت‌الله آقا سيد محمدمهدى (1296-1358ق) ، آقا سيد صدرالدين (1299-1373ق) ، آقا سيد محمدجواد (1301-1361ق) و آقا سيد حيدر صدر (1309-1356ق) ، همه از علماى بزرگ شيعه بودند و به جز آيت‌الله العظمى سيد صدرالدين صدر كه در ايران و قم اقامت گزيد، سه برادر ديگر در كاظمين زيستند و رهبرى مذهبى آن شهر را بر عهده داشتند و پس از وفات، در حرم مطهر امام موسى كاظم (ع) در كنار