96سؤالات فقهى خود را از اقصى نقاط سرزمين اسلام به آن‌جا ميفرستادند و ايشان مسائل مهم را از بين سؤالات جدا ميكرد و آنها را جزو عناوين درسى قرار ميداد كه قرار بود به شاگردانش بياموزد. وى زمانى كه يكى از شاگردانش نقدى در درس داشت، به طور كامل ساكت ميشد و به سخنان او گوش فرا ميداد تا اين‌كه از نظرات آنها استفاده كند و آنها نيز بتوانند سؤالشان را به طور كامل مطرح كنند. انجام همه اين كارها براى اين بود كه در فتواى خود دچار اشتباه نشود و نظر درست را اعلام نمايد. بسيار اهل احتياط بود؛ حتى در انجام امور معمولى و روزمره. در مسائل و درخواست‌هايى كه موجب مسلط و توانمند شدن منتقدين و كينه‌توزان ميشد، هرگز وارد نمى شد. ¹

11. شاگردپرورى استاد

شيخ محمدحسين كاظمى در سال 1224قمرى در كاظميه متولد و در همان‌جا رشد يافت. فقيه و مجتهد، صاحب فتوا و رهبر معنوى شيعه بود. استادى بزرگ، اهل منبر، موعظه و صاحب تاليفات. در اولين و مهم‌ترين درسش ده‌ها تن از مجتهدين، بزرگان و اهل فضل حاضر ميشدند و استاد، خود درباره چگونگى تدريسش ميگفت: من هر بخشى از كتاب «هداية» را كه بنويسم، آن‌را در درس و بحث املا ميكنم.

وى از اشكالاتى كه وارد بود، قدردانى ميكرد و در همان لحظه شاگرد خود را ميستود و او را تشويق مينمود. كتاب ارث و نيز بخش زيادى از كتاب قضا را در درس او نگاشتيم؛ اما اجل مهلتش نداد تا بحث را به اتمام برساند. ما در درس دوم او نيز با جماعتى از اهل علم و فضيلت شركت ميكرديم. ²

12. تدريس مذاهب اربعه

شيخ حرزالدين ميگويد:

شيخ آقا محمدعلى بن آقا محمدباقر وحيد بن محمد اكمل بهبهانى حائرى در سال 1144 قمرى در كربلا متولد شد. در بهبهان نزد پدرش به تحصيل پرداخت و زمانى كه پدرش به كربلا مهاجرت كرد، مقدمات را به اتمام رسانده بود و در درس دانشمندان عصر خود حاضر ميشد، تا اين‌كه پس از مدتى از علماى برجسته و اهل فضل گرديد. ايشان در مسائل اختلافى بين مذاهب چهارگانه كارشناس بود و آنها را تدريس ميكرد. اهل شعر بود و به زبان فارسى هم شعرى از او برجاى مانده است. ايشان زمان برخى از وقايع تاريخى را نيز به نظم در آورد. ³