173مختلف در حوزۀ علميه نجف را از آغاز تا پايان بيان نموده است و اشاره‌اى نيز به علم فقه دارد. سپس در فصلى به يادآورى مدارس دينى در نجف پرداخته و از مدارس قديم و جديد نام برده است؛ از جمله مدرسه هندى، مدرسه سيد محمد كاظم يزدى، مدرسه آيةالله بروجردي.
جلد هفتم موسوعه با عنوان «الدرس الحوزوي في النجف - القسم الأوّل» در 424 صفحه تنظيم شده است. اين جلد از سه بخش تشكيل شده است: الف) در زمينه علم فقه؛ ب) در زمينه علم اصول؛ ج) در زمينه علم رجال.
دربارۀ علم فقه مطلب را با ميدان‌دارى شيخ طوسى آغاز نموده سپس به دوران تكاملى آن در زمان وحيد بهبهانى پرداخته، آن‌گاه به ذكر نام فقيهان و تأليفات آنان در طى هزار سال، به ترتيب حروف الفبايى پرداخته است؛ براى نمونه در آغاز، نام آخوند خراسانى را با كتاب‌هايش آورده است.
بخش ميانى كتاب پيرامون علم اصول از زمان شيخ طوسى تا قرن حاضر ميباشد و تحولات و روش‌هاى گوناگون ميدان‌داران علم اصول و نظريه‌پردازان را يادآورى كرده است.
در بخش پايانى، به بحث از علم رجال از قرن سوم تا قرن پانزدهم پرداخته و به كتاب‌هاى چهارگانه اصلى در علم رجال و ديگر كتب رجالى اشاره كرده است.
جلد هشتم موسوعه با عنوان «الدرس الحوزوى فى النجف - القسم الثانى» در 328 صفحه تنظيم شده است.
در اين جلد چهار محور به اين ترتيب مورد بحث واقع شده است: الف) علم فلسفه و تحول در آن؛ ب) علم اخلاق و عرفان؛ ج) علم لغت؛ د: علم هيئت در حوزۀ نجف اشرف.
در محور اول، به تحول فلسفه در نجف، سرچشمه‌هاى انديشه فلسفى نزد شيعه، دوران فلسفه در نجف، تعامل بين فلسفه و علوم دينى، علم فلسفه و تفسير قرآن، فلسفه و اصول فقه و. . . پرداخته است.
در محور دوم، به علم اخلاق و عرفان در حوزه نجف اشرف، بركات معنوى مرقد نورانى غروى، اهميت سرچشمه‌هاى تهذيب نفس و شخصيت برخى از اساتيد اخلاق و عرفان اشاره كرده است.
در محور سوم، به علم لغت و برخى از صاحب نظران و اساتيد اين علم اشاره كرده است.
و در محور چهارم، به علم هيئت، هيئت قديم، هيئت جديد و مناسبات آنها پرداخته است.