39زياد مى‌خوانيد. از منزل كه خارج مى‌شدند تا برگردند، مشغول دعا بودند. ايشان مى‌فرمود: دستور رسيده است كه اين دعاها خوانده شود و شايد اگر يكى از اين دستورات را عمل كنيم، به آن نتايجى كه وعده داده شده، برسيم و اين مطلب هم مطلب درستى است. اگر كسى جمع بين هر دو كند و حضور قلب واقعى و آن دستورى كه براى رسيدن به هدف هست، هر دو را دريافت كنيم، موجب مى‌شود به هدف دست بيابيم.
مناسب است از استاد بزرگوارمان علامه طباطباييرحمه الله هم يادى كنم. ايشان وقتى به مشهد مقدس مى‌آمد در نماز آيت‌الله ميلانى شركت مى‌كردند، وقتى محضر ايشان مى‌رسيديم، ايشان هم مثل ساير مردم زيارت مى‌كردند و مكرر ديديم كه همان زيارت عادى كه مردم مى‌خوانند را ايشان مى‌خواند و اين‌كه به شكل خاصى زيارت كنند نبود؛ بلكه مثل همه مردم عادى زيارت مى‌خواندند و با همين توجه زيارت مى‌كردند و گاه مدت‌ها در گوشه اى مى‌نشستند در حالت فكر و عالم ذكر بودند و توسل به آن حضرت داشتند؛ يعنى در ضمن زيارت، ذكر هم داشتند؛ اما ذكر نفسانى، نه لفظى. ذكر لفظى را به همان زيارت كوتاه اكتفا مى‌كردند. همچنين در حرم حضرت معصومه عليهاالسلام بيشتر حالت تذكر و ذكر بود. زيارت با تذكر و تفكر، و گاهى طلاب كه طلب نصيحتى مى‌كردند، مى‌فرمودند: اهل محاسبه و مراقبه باشيد و با اين دو بال، انسان خود را به مقام حقيقى زيارت مى‌رساند تا اثر زيارت در وجود انسان ظاهر شود.