154بودند، اما شوق زيارت، چنان در قلوبشان شعله مىكشيد كه از اين تهديدها هراسى به دل راه نمىدادند. چهار روز پس از حركت كاروانها به سوى كربلا و پيش از آنكه به آستان حسينى برسند، لشكرى بزرگ مجهز به تانك و زرهپوش با حمايت بالگردهاى جنگى به كاروان زائران حمله كرد كه بر اثر اين يورش ددمنشانه، بسيارى از آنان كشته و عدهاى زخمى و صدها نفر دستگير شدند. رژيم بعثى اين انتفاضه را به شديدترين وضعى سركوب كرد و جوّ ترسناكى بر كربلا حاكم ساخت. 1
نيروهاى بعثى كه شيعيان و معنويت عتبات عراق، از جمله كربلا را برنمىتابيدند، بارها به وسيله بمبافكنهاى خود، كربلا را بمباران كردند و خانههاى شيعيان از هر سو مورد هجوم آنان بود. در شب نيمه شعبان 1411 قمرى، هنگام غروب آفتاب، رژيم تمام دربهاى حرم سيد شهيدان را بست و علاقهمندان را كه اين مكان را پناهگاهى امن و آرام مىدانستند، پشت درهاى حرم نگاه داشتند. در اين ميان، جمعيت چشمگيرى كه در پيشاپيش آنها جوانانى شجاع بودند، راهپيمايى كردند و عليه رژيم بعثى شعار دادند. اين حركت در روز بعد شدت گرفت و به تظاهرات گستردهاى تبديل شد و با به شهادت رسيدن يكى از جوانان، شعلههاى قيام به اطراف و اكناف سرايت كرد. بعثىها با تانك و زرهپوش در همه جاى شهر موضع گرفته بودند، اما با اين همه امكانات نظامى، نيروهاى خودجوش شهر به مقاومت خود ادامه دادند و موفق شدند درب حرم حسينى و بارگاه ابوالفضل (ع) را بگشايند و مراكز مهم شهر را به تصرف درآورند. در 26 شعبان همچنان شهر در دست رشيدمردان كربلا بود تا اينكه مزدوران رژيم با رگبار مسلسل امواج مقاومت را درهم شكستند و مردم مظلوم را دسته دسته اسير و اعدام مىكردند. حرمين شريفين را به توپ بستند. حتى مجروحان و بيماران در مراكز درمانى از گزند هجوم وحشيانه آنان مصون نبودند. مزدوران رژيم به اين جنايات اكتفا نكردند و با گستاخى تمام، داخل حرم حسينى و آستانه حضرت ابوالفضل (ع) شدند و از روى اجساد شهدا گذشته و به تاراج جواهرات و اشياى گرانبهاى آن دو حرم پرداختند. 2طرفداران رژيم صدام حسين پس از انتفاضه شعبان 1411 بسيارى از مدارس علوم دينى، حسينيهها و مقامهاى مقدس و زيارتى را مورد حمله قرار دادند و ويران كردند. عدهاى از علما و مدرسان حوزهها و شخصيتهاى ادبى و فرهنگى را نيز به شهادت رساندند. 3