152مىخواست به كربلا حمله كند، اما به دليل باروى استوار و برجها محكم نتوانست به داخل آن نفوذ كند. اگرچه آنان شهر را به گلوله بستند، اما دفاع اهالى و مجاورين حرم حسينى موجب شد كه وهابيان بدون هيچ نتيجهاى از محاصره كربلا منصرف شوند و آنجا را ترك كنند. 1
در 1273 قمرى ناصرالدين شاه قاجار تعميراتى در آستان حسينى انجام داد و طلاكارى گنبد آستان را بازسازى كرد. در همين سالها شيخ عبدالحسين تهرانى مشهور به «شيخ العراقين» كه وصى ميرزا تقىخان اميركبير بود، از يكسوم ارث وى، هشتاد خانه مجاور صحن شريف حسينى را در قسمت غرب و جنوب غربى خريد و صحن شريف را توسعه داد.
پس از حادثه كربلا در ماجراى تهاجم وهابيان، مهمترين رويداد، وقايع «مناخور» است. اين واژه به معناى اميرآخور است. سليمان نامى اهل روسيه مدتها مهتر و مناخور سعيد پاشا بود كه با كشته شدن وى در 1234 قمرى، او به داوود پاشا، والى بغداد پيوست. حاكم بغداد، مناخور را مأمور حمله به كربلا كرد. مردم كربلا تا سال 1247 پيوسته از ستم مناخور در فشار بودند، تا اين كه در همان سال، حكومت داوودپاشا رو به زوال رفت و آتشافروزى مناخور فروكش كرد؛ اما با مشاهده ضعف در دولت عثمانى، پاشاى مذكور به سرزمين عراق طمع كرد و مناخور مأمور حمله به شهرهاى اين سرزمين شد. قواى او به سوى كربلا روان شد و مدت هجده روز آن را در محاصره گرفت. در اين مدت، سه بار به شهر هجوم بردند، ولى موفق نشدند. در مجموع كربلا در نيمه قرن سيزدهم هجرى از سوى سپاه مناخور بارها تهديد شد تا اين كه سرانجام داوودپاشا براى اهالى كربلا امان صادر كرد. در اين رويدادها كسانى كه به خانه رؤساى فرقه شيخيه، از جمله شيخ احمد احسائى و سيد كاظم رشتى پناه مىآوردند، از يورش و تهاجم مصون بودند. 2
از حدود سال 1333 قمرى، همزمان با جنگ جهانى اول، قشون استعمار بريتانيا به سرزمين عراق هجوم برد و كمكم در طول چندين سال، بخشهايى از اين سرزمين را به اشغال درآورد. در دوران قيمومت انگلستان بر عراق، كربلا و نجف از لحاظ سياسى و اجتماعى و راهها ثبات لازم را نداشت، اما زمزمه مخالفت رهبران مذهبى شيعيان با سلطهگرى انگلستان، در اين دو شهر شكل گرفت. آنان موفق شدند احساسات ضدانگليسى مردم عراق را تقويت كنند و آنان را براى رهايى از سلطه