148برايش بدوزند و مبالغ قابل توجهى به مجاوران و حاضران حرم حسينى داد. 1غازان اگرچه سنىمذهب بود، اما سلوكى دوستانه با شيعيان داشت و علاقهمندان به خاندان پيامبر به سبب توجه او به مرقد حسينى و كربلا، سپاسگزارش شدند. 2ابنبطوطه (متوفاى 777) كه به سال 727 هجرى كربلا را ديده است، مىنويسد:
از حلّه به سوى كربلا، مشهد حسين بن على (ع) حركت كرديم. كربلا شهر كوچكى است كه نخلستانها اطرافش را گرفتهاند و از فرات آبيارى مىشود. روضه مقدس امام حسين (ع) در داخل شهر واقع شده و مدرسه بزرگ و زاويهاى دارد كه در آن به مسافرين طعام مىدهند. خدام و حاجيان بر درب روضه امام ايستادهاند و ورود به حرم، بىاجازه آنان ميسر نيست. هنگام ورود، عتبه شريفه را كه از نقره است، بايد بوسيد. روى ضريح مقدس امام قنديلهايى زرين و سيمين گذاشته شده و از درهاى آن پردههاى حرير آويختهاند. مردم كربلا (غالباً) دو طايفهاند كه هر دو پيرو مذهب اماميه و از يك نسلند. 3
يكى از بزرگترين و معروفترين سلسلههايى كه در دوران فترت بين ايلخانان مغول و تيموريان در ايران حكومت كردهاند، سلسله «آلجلاير» يا ايلخانى است كه از 736 تا 836 هجرى قدرت را در دست داشتند. فرمانروايان اين سلسله، با وجود گرايشهاى سنى، غالباً نسبت به مشاهد مقدس شيعيان ارادت قلبى و عملى داشتند و برخى از آنان پس از مرگ، در عتبات عراق به خاك سپرده شدند و اغلب سلاطين و خوانين ايشان اشياى بسيار گرانبها و زيبايى وقف اماكن مقدس نجف و كربلا كردند. 4
سلطان اويس، فرزند شيخ حسن ايلخانى جلايرى به سال 767 هجرى تعميرات آستان حسينى را آغاز كرد، اما مرگش فرا رسيد و فرزندش سلطان احمد در 786 كار پدر را پى گرفت. او ايوان طلا را بنا كرد. تاريخ اين تعميرات بالاى محراب، كنار رأس شريف، معروف به نام «نخله مريم» كه از آثار هنرى ايرانى و حجّارى اسلامى بود، ديده مىشد كه بىجهت و بر اثر دشمنى با تشيع در 1363 هجرى به دستور استاندار وقت كربلا محو گرديد. اميرجان، مشهور به «مرجان» غلام سلطان اويس جلايرى كه والى بغداد بود و بعدها سر به عصيان برداشت، در ضلع شرقى صحن حسينى مسجدى زيبا بنا كرد و منارهاى عظيم بر آن