76داشت. «يحيى بن خالد برمكى» تعدادى از پزشكان برجسته هندى را به عراق دعوت كرد. هدف او از اين كار، ايجاد محيطى مناسب براى مناظره و بحث علمى ميان آنها و پزشكان آرامى بود. جاحظ در توصيف هندى‌ها مى‌گويد:
آنان در نجوم و رياضى بر ما پيشى گرفته‌اند و براى خود در نوشتن، حروف مخصوصى دارند. آنان مهارت ويژه‌اى در پزشكى داشته و دواهاى گوناگون براى درمان بيمارى‌هاى مختلف دارند. هندى‌ها تراش‌كارى و مجسمه‌سازى را خوب مى‌دانند و با انواع رنگ‌ها نقاشى‌ها، شگرفى خلق مى‌كنند. آنان در ساختن شمشير نيز تبحر خاصى دارند و به سبب مهارت در اين فنون و علوم، عموما وضع مالى خوبى دارند. از طرفى پايبندى به معاهدات و امانت‌دارى از ويژگى‌هاى بارز هندى‌هاست. صرافى‌ها محل كار و اموال و پول‌هاى خود را فقط به هندى‌ها مى‌سپرند و به ايشان اعتماد كامل داشته و آنان را در امر صرافى كارا و امين مى‌دانند. 1
نجف؛ كعبه آمال
نجف مقدس، محل رفت‌وآمد زائران هندى شد كه به هر وسيله‌اى خود را به اين حرم مطهر مى‌رساندند. آنان پس از ورود به حرم، اصرار داشتند كه نمازى در زير قبه به جاى آورند. سيد على نقى نقوى شاعر هندى چنين مى‌گويد:
نجف؛ و تو چه مى‌دانى نجف چيست و چه قداستى دارد؟ ! اين‌جا حرمى است كه زائر آن، دل جدايى ندارد؛ كرامت و بزرگوارى در اين‌جا منزل كرده و با صاحب اين حرم، هدايت الهى محقق شده و نجف، صَدَفى است كه مرواريدى همچون او را دربر گرفته است.
پس از ظهور تشيع در هند، پادشاهان هندى در دوره‌هاى مختلف هداياى بسيار نفيسى براى حرم اميرالمؤمنين (ع) مى‌فرستادند و خود نيز به زيارت امام مى‌رفتندو برخى از هندى‌هاى متموّل