173بود.» قصيده مزبور با اين بيت آغاز مى‌شود:
صبح‌دم شاها نثارت نقد جان آورده‌ام
شرمسارم كه نه نذر شايگان آورده‌ام
ميرزا ابوطالب بعد از آن كه دو روز در روضه مبارك حضرت على (ع) مشغول ذكر و زيارت بود، در راه بازگشت، وارد كوفه شد:
در اثناى راه، زيارت مسجد كوفه كردم و به گنبد ناقه و گنبد حنانه گذشتم. گويند چون ناقه ]حامل] نعش على (ع) به اين‌جا رسيده بود، ذروۀ كوه براى تعظيم خم شده بود؛ چنان‌چه آثار خميدگى الى الآن موجود است. از اين جهت اسم حنانه (ناله كننده و نوحه‌گر) بر آن مكان قرار يافت و در مكان ديگر كه نزديك‌ترين مواضع نجف است، ناقه نشست، مردم متفرّس (متوجه) شده، آن‌جناب را در نجف دفن كردند. روز دوم، آخر منزل، باز بدان راه كه به كربلا رفته بوديم پيوسته، در خان (كاروان‌سرا) پير نصف مقام كردم. روز سيوم، مرتبه سيوم وارد بغداد شدم. 1
توقف در بغداد و بصره
ميرزا ابوطالب براى سومين بار توقفى كوتاه در بغداد داشت. در اين مدت به دليل مشكلات محل اقامت و آزار برخى هم‌نشينان، آزارها و مشقت‌هايى ديد. سرانجام تصميم گرفت كه عازم بصره شود و از آن‌جا راهى هندوستان گردد. سفر عتبات عاليات او 44 روز به طول انجاميد:
شام روز سه‌شنبه 16 ذى‌قعده سنه 1217 كشتى به طرف بصره سرازير، راهى شد. با آن‌كه در غذا، بسيار احتياط و اعتدال مرعى داشتم، روز چهارم به سبب افراط صعوبت زندگى، تب شديد عارض شده و مدت يك ماه امتداد يافت. در بصره، بر فراش بى‌كسى افتاده ماندم. شنبه بيستم ماه مذكور به سوق الشيوخ