22 فَإِذَا مُحِّصُوا بِالْبَلاءِ قَلَّ الدَّيَّانُونَ. ¹

مردم بندگان دنيايند؛ تا نانشان برقرار است، بر گرد دين هستند و چون به گرفتارى آزموده شوند، آن‌گاه دين‌داران اندك‌اند.

2. خُطَّ الْمَوْتُ عَلَى وُلْدِ آدَمَ مَخَطَّ الْقِلادَةِ عَلَى جِيدِ الْفَتَاةِ. ²

مرگ بر گردن آدمى‌زاد آويخته شده؛ چنان‌كه گردبندى بر گردن دخترى. ³

3. إِنَّ أَجْوَدَ النَّاسِ مَنْ أَعْطَى مَنْ لا يَرْجُوهُ وَ إِنَّ أَعْفَى النَّاسِ مَنْ عَفَا عِنْدَ قُدْرَتِهِ وَ إِنَّ أَوْصَلَ النَّاسِ مَنْ وَصَلَ مَنْ قَطَعَه. ⁴

همانا گشاده‌دست‌ترين مردم كسى است كه بدان كس كه در او اميدى نبسته است، عطا دهد. پرگذشت‌ترين مردم كسى است كه با داشتن قدرت از انتقام درگذرد و پايبندترين مردم با كسان و مردمان، كسى است كه پيوند خود را با آنها كه از او بريده‌اند، پاس بدارد.

و) بناى حرم مطهر امام حسين عليه السلام

بناى حرم سيدالشهداء، تاريخى به درازاى چهارده سده دارد. پس از شهادت اباعبدالله عليه السلام و ياران با وفايش، طايفه‌اى از «بنى‌اسد» كه در آن نزديكى زندگى مى‌كردند، پيكر آن امام همام و ياران گرامى‌اش را در همان‌جايى كه به شهادت رسيده بودند، به خاك سپردند. نخستين بنايى كه آرامگاه امام شيعيان عليه السلام را به مردم مى‌نماياند، برآمدگى‌هايى از خاك بود كه زائران را بدان سو رهنمون مى‌شد. ⁵