20وسپس بر حلب وموصل (657-660ه.ق) همان بلا را آورد كه بر بغداد وارد كرده بود.
ابن اثير مورخ مشهور اهل سنّت مى‌نويسد: «مصايب وارده بر مسلمانان از سوى مغول آن‌چنان سهمگين بود كه مرا ياراى نوشتن آنها نيست واى كاش مادر مرا نمى‌زاد».
گفتنى است كه در طول سلطه مغول، فرستادگان سلاطين همواره مى‌كوشيدند با جلب نظر مغولان وهمدستى با آنان، امت اسلامى را از هر سو تار ومار كنند.
افزون بر اينكه مادر وهمسر هلاكو وسردار بزرگش در شامات (كيتو بوقا) مسيحى بودند.
و همچنين اباقاخان (663 - 680ه.ق) فرزند هلاكو با دختر امپراتور روم شرقى ازدواج كرد وبا پاپ وسلاطين فرانسه وانگليس بر ضد مسلمين متحد شدند وبه مصر وشام لشكر كشيدند.
و از همه بدتر (ارغون) نوه هلاكو (683 - 690ه.ق) به وسوسه وزير يهودى‌اش سعدالدوله ابهرى در انديشه تسخير مكه وتبديل به بت‌خانه افتاد ومقدمات اين دسيسه را نيز فراهم ساخت، كه خوش‌بختانه با بيمارى ارغون وقتل سعدالدوله آن فتنه بزرگ عملى نشد.
در چنين زمان حساسى كه كشورهاى اسلامى در تب وتاب اين درگيرى‌هاى ويرانگر مى‌سوخت ومسلمانان مورد حمله ناجوانمردانه شرق وغرب قرار گرفته بودند، ابن تيميه مؤسس انديشه‌هاى وهابيت دست به نشر افكار خود زد وشكافى تازه در امت اسلامى ايجاد كرد.
و با آنكه اسلام دينى است كه مردم را به دو اصل اساسى دعوت